Spodziewałam sie czegoś wiecej po tym programie.Pytaniami byłam rozczarowana.Potwierdziło się stwierdzenie mego przyjaciela (kaznodzieja) , że jak widzimy niepełnosprawnego fizycznie to wydaje nam się ,ze upośledzony jest również psychicznie.
Zwracamy się do niego jak do dziecka lub chorego psychicznie.
Kasia trochę sama dała się poznać jako cudowna osoba.
Usmiechnieta (cudowny usmiech)i pełna życia ale czy najważniejsze było rozbieranie.Czy należało zadać jej ten ból.
Mało nie płakałam razem z Nią. Ja budzę sensację ,gdyż jestem w ciapki (bielactwo), nie chodze na plażę .Ciało mam przykryte na ile to możliiwe. Przywykłam do choroby , moge o niej mówić ale bolą pytania , które są wchodzeniem z butami w moje życie.To niezdrowa ciekawość. Czy to ,ze ma się partnera zdrowego to dziwne.
Czy Ci "zdrowi "nie mają przypadkiem większych problemów i kompleksów niż Ci nad którymi się lutują.
Zbyt płytka była ta rozmowa choc przyznam się ,że powinny być rozmowy z niepełnosprawnymi ale na wyższym poziomie.
Pozdrawiam Agryfina(Gryfi)