Audie Murphy I

Urodzony 24 czerwca 1924 roku, syn ubogich farmerów z Teksasu, Audie Murphy, stał się bohaterem narodowym w czasie II Wojny Światowej jako najbardziej uhonorowany żołnierz. Wśród jego 33 oznaczeń jest Medal Honoru - najwyższe odznaczenie za odwagę, jakie żołnierz może otrzymać. Ponadto był również odznaczony za odwagę przez rządy Francji i Belgii. Przypisuje mu się zabicie ponad 240 niemieckich żołnierzy, a rannych i wziętych przez niego do niewoli było o wiele więcej.

Murphy próbował zaciągnąć się do wojska w rodzinnym Teksasie, ale został odrzucony przez komisję, ponieważ był zbyt młody. Z pomocą siostry Corinne sfałszował swój wiek na tyle by być pełnoletnim, po czym spróbował ponownie i tym razem został przyjęty. Po przejściu podstawowego przeszkolenia wojskowego, został wysłany do Europy, gdzie walczył w dziewięciu dużych kampaniach i w ciągu trzech lat awansował z rangi szeregowca do podporucznika. Dla wielu osób powodem odrzucenia Murphy'ego przez komisję było to, że nie pasuje on do "obrazu" bohatera wojennego. Był niewielkim, kruchym, nieśmiałym młodym człowiekiem o łagodnym głosie, którego chłopięcy wygląd (coś, czego nigdy nie stracił przez całe życie, zawsze wyglądał co najmniej 15 lat młodziej niż w rzeczywistości) często szokował ludzi, kiedy ci dowiadywali się że np. w czasie jednej z bitew skoczył on na płonący czołg wypełniony paliwem i amunicją, który mógł eksplodować w każdej chwili i za pomocą karabinu maszynowego zamontowanego na czołgu powstrzymał falę atakujących niemieckich oddziałów, zabijając wielu z nich, tym sposobem ratując swój oddział przed niechybną śmiercią. We wrześniu 1945 roku Murphy został zwolniony z czynnej służby wojskowej i przeszedł w stan spoczynku.

Jego przygoda z kinem zaczęła się po tym, kiedy gwiazdor - James Cagney - zaprosił Murphy'ego do Hollywood. "Cagney Productions" zapłaciło za jego lekcje tańca i aktorstwa, lecz Cagney niechętnie musiał potem przyznać, że Murphy (przynajmniej na tym etapie swojej kariery) nie ma tego, czego potrzeba by stać się gwiazdą filmową. Przez następne kilka lat starał się zrobić z niego aktora, ale ról było niewiele, a konkretnie tylko dwie epizodyczne, w "Beyond Glory" i "Texas, Brooklyn and Heaven" oba z 1948 roku. W końcu dostał główną rolę w filmie "Bad Boy" z 1949 roku oraz w dręczonej kłopotami produkcji MGM z 1951 roku - "Szkarłatne godło odwagi" w reżyserii Johna Hustona. Choć film ten jest obecnie uznawany za podrzędną klasykę kina, to polityka, która stała za produkcją, wywołała nieodwracalny rozłam w szeregach kadry zarządzającej studiem. Murphy udowodnił swoją wartość jako aktor, lecz film praktycznie bez obecności płci żeńskiej wypadł kiepsko jeśli chodzi o przychody. Murphy jednak już podpisał kontrakt z Universal-International Pictures i na początku lat 50. występował w skromnych budżetowo westernach. W 1955 roku zagrał w filmowej wersji swojej autobiografii, "Do piekła i z powrotem", która stała się wielkim hitem. Ustanowiony wtedy rekord box-office dla Universal Pictures utrzymywał się przez 20 lat i został ostatecznie pobity przez film "Szczęki" w 1975 roku. W 1957 roku zagrał w jednym z jego lepszych obrazów "Nocne przejście", westernie, w którym wystąpił u boku Jamesa Stewarta. W 1960 natomiast raz jeszcze pracował dla Hustona w filmie "Nie do przebaczenia". Tymczasem system studyjny, w jakim Murphy wyrósł jako aktor, upadł. Nowi właściciele Universal - MCA wyrzucili w 1962 roku z nazwy wytwórni słowo "International" i skupili się na bardziej lukratywnym przemyśle telewizyjnym. Dla produkcji telewizyjnych wycofali się z aktorów zatrudnionych na kontraktach, a zaczęli wynajmować aktorów na poszczególne zdjęcia. Te tanie westerny na wielkim ekranie nie wróżyły nic dobrego dla Murphy'ego. "The Texican" z 1966 roku był jego samotną próbą nowych form europejskich znanych jako spaghetti western, które okazały się nieskuteczne. Jego gwiazda spadała szybko.

Oprócz kariery aktorskiej (zagrał łącznie w 44 filmach) Murphy był również doskonałym ranczerem i biznesmenem. Hodował konie pełnej krwi i był również właścicielem kilku rancz w Teksasie, Arizonie i Kalifornii. Był także kompozytorem i pisał przeboje dla takich piosenkarzy jak Dean Martin, Eddy Arnold, Charley Pride i wielu innych.

Jego powojenne życie nie było tak do końca usłane różami. Cierpiał na to, co teraz nazywamy "zespołem stresu pourazowego", ale wówczas nazywano to "zmęczeniem walką". Budził się w nocy krzycząc i spał z naładowaną w pobliżu 45-ą. Został uniewinniony z zarzutów usiłowania zabójstwa spowodowanym bójką w barze. Reżyser Don Siegel powiedział w wywiadzie, że Murphy często miał przy sobie pistolet na planie "Gun Runners" z 1958 roku i wielu aktorów oraz członków ekipy bało się go. Miał krótkie i burzliwe małżeństwo z aktorką Wandą Hendrix. W 1960 roku jego zwiększone napady bezsenności i depresji spowodowały u niego uzależnienie od szczególnie silnej pigułki snu zwanej "Placidyl". Uzależniony w końcu się załamał. Zbiegło się to z pasmem niepowodzeń finansowych, skutkiem czego został zmuszony w 1968 roku ogłosić upadłość. W sposób godny podziwu zabrał się energicznie za kampanię, chcąc by rząd poświęcał więcej czasu i pieniędzy na dbanie po powrocie o weteranów wojny wietnamskiej, jak nikt innych wiedział dokładnie, jakie problemy będą im doskwierać.

W dniu 18 maja 1971 roku Murphy był na pokładzie prywatnego samolotu w drodze na spotkanie biznesowe, gdy samolot wleciał w gęstą mgłę niedaleko Roanoke w stanie Wirginia i uderzył o zbocze góry, zabijając wszystkich na pokładzie. Został pochowany z pełnymi honorami wojskowymi na Cmentarzu Wojskowym w Arlington.