Biografia
Włoski reżyser, którego filmy najbardziej znane są ze swej pięknej, kolorystycznej wizulanie strony.
Skończył uniwersytet w Rzymie i juz w czasie studiów uznano go za dobrze zapowiadajacego się... poetę. Od 1961 roku zaczął jednak asystować przy filmach. Już 10 lat później jako rezyser odnióśł międzynarodowy sukces "Konformistą", ktorego nominowano do Oscara w kategorii najlepszego filmu zagranicznego. zwienczenie kolejnych sukcesów nastapiło w 1987, kiedy to "Ostatni cesarz" zdobył aż 9 statuetek Oscara.
Skończył uniwersytet w Rzymie i juz w czasie studiów uznano go za dobrze zapowiadajacego się... poetę. Od 1961 roku zaczął jednak asystować przy filmach. Już 10 lat później jako rezyser odnióśł międzynarodowy sukces "Konformistą", ktorego nominowano do Oscara w kategorii najlepszego filmu zagranicznego. zwienczenie kolejnych sukcesów nastapiło w 1987, kiedy to "Ostatni cesarz" zdobył aż 9 statuetek Oscara.
Urodził się w 1941 w Parmie. Włoski reżyser, scenarzysta, poeta. Syn Attilio Bertolucciego - poety, krytyka literackiego i filmowego. Ojciec dbał o jego edukację artystyczną i często zabierał go na pokazy filmów i wieczory literackie. W wieku 15 lat Bernardo zaczął eksperymentować z kamerą szesnastką i wkrótce gotowe były dwa krótkometrażowe filmy dokumentalne. Jego drugą obok filmu pasją była literatura, w której także próbował swoich sił. Jego pierwszy zbiorek poezji "W poszukiwaniu tajemnicy" otrzymał Premio Vereggio - jedną z najważniejszych nagród literackich we Włoszech. W 1958 roku Bertolucci zaczął studiować na Uniwersytecie Rzymskim. Poznał wtedy Pier Paolo Pasoliniego. Zauroczony reżyserem-skandalistą coraz mniej czasu poświęcał studiom oraz poezji, a coraz bardziej angażował się w kręcenie filmów. Wkrótce powstał ich wspólny scenariusz i film Włóczykij (1961), przy którym Bertolucci pełnił funkcję asystenta Pasoliniego. Po tym poważnym filmowym epizodzie Bertolucci porzucił akademię przed dyplomem i nakręcił swój debiut Kostucha (1962). Kolejny obraz, Przed rewolucją, został dostrzeżony na festiwalu filmowym w Cannes w 1964 roku i zapowiadał już przyszły styl i zainteresowania reżysera.
Przez kolejne pięć lat Bertolucci realizuje filmy dokumentalne i krótkometrażowe (m.in. Droga nafty z 1966, Agonia z 1969), pisze także scenariusze (m.in. do Ballady za miliard Gianni Pucciniego oraz Dawno temu na dzikim zachodzie, spaghetti westernu Sergio Leone). Następnym pełnometrażowym filmem reżysera jest Partner, będący zamknięciem etapu, w którym Bertolucci bezpośrednio odwoływał się do estetyki nowofalowej. Szczególny wpływ na włoskiego filmowca miał Jean-Luc Godard i jego kolażowa, paradokumentalna stylistyka. I choć w następnych filmach Bertolucci odnajdzie swój własny język filmowy, z Godardem zawsze będzie łączyła go niechęć do mieszczańskiej tradycji, w której obaj wyrośli i z którą próbowali zerwać. Motyw rewolty lub ucieczki od zachodniej, skostniałej kultury, pojawiać się będzie u Bertolucciego w wielu kolejnych filmach.
Dwa następne filmy, nakręcone w 1970 roku Strategia pająka i Konformista były adaptacjami słynnych utworów literackich. Strategia pająka to thriller oparty na opowiadaniu Borgesa, Konformista z kolei jest adaptacją opowiadania Alberto Moravii. W obu tych filmach kluczowym współpracownikiem reżysera stał się wybitny operator Vittorio Storaro. Storaro ze swymi radykalnymi teoriami na temat dominacji obrazu, budowania znaczeń przede wszystkim poprzez jego kompozycję, barwę, a zwłaszcza operowanie światłocieniem doskonale zgrał się z Bertoluccim-estetą.
Dwa lata później reżyser odniósł wielki sukces kontrowersyjnym Ostatnim tangiem w Paryżu z Marlonem Brando i Marią Schneider w rolach głównych. Radykalne jak na tamte czasy sceny erotyczne sprawiły, że film wywołał wielki skandal i interwencje cenzury w wielu krajach, a we Włoszech przez jakiś czas w ogóle nie był dopuszczony na ekrany. Wydarzenia te przysłoniły niestety egzystencjalny wymiar filmu, sprowadzając go do obyczajowej sensacji. Ostatnie tango w Paryżu przyniosło Bertolucciemu pierwszego Oscara.
W 1976 r. wyreżyserował Wiek XX, trwający ponad pięć godzin epicki film obrazujący trwającą dwa pokolenia walkę między lewicą i faszystami. W rolach głównych wystąpili Burt Lancaster, Robert De Niro, Donald Sutherland i Gerard Depardieu. Potem powstały Księżyc (1979) i Tragedia śmiesznego człowieka (1981), nagrodzona na festiwalu w Cannes.
W 1987 roku Bertolucci rozpoczyna realizację swojej "orientalnej trylogii". Otwiera ją Ostatni cesarz (1987), gorzka i melancholijna biografia Pu Yi, marionetkowego chińskiego cesarza. Reżyser pokazuje losy bohatera od dzieciństwa w Zakazanym Mieście przez japońską okupację aż do reedukacji w Chińskiej Republice Ludowej. Ostatni cesarz okazał się największym do tej pory sukcesem Bertolucciego. Okrzyknięty jednogłośnie arcydziełem, cieszył się również powodzeniem wśród widzów. Jako pierwszy film w historii otrzymał Oscary we wszystkich kategoriach, w których był nominowany. Równie udany był kolejny element trylogii Pod osłoną nieba, ekranizacja powieści Paula Bowlesa - pisarza z pokolenia "beat generation". Obraz ten jest chyba najpełniejszym i najbardziej osobistym filmem Bertolucciego, uciekającego tak jak jego bohaterowie - grani przez Johna Malkovicha i Debrę Winger - od cywilizacji, alienującej kultury i przede wszystkim od siebie. Ostatnim filmem serii jest Mały Budda.
W 1996 Bertolucci realizuje pean na cześć młodości, piękna toskańskiego krajobrazu, wina i miłości - Ukryte pragnienia, z młodziutką Liv Tyler w roli głównej. W kolejnych filmach - Rzymska opowieść (1998), Marzyciele (2003) - również w centrum umieszcza młodych bohaterów i zdaje się tęsknić za czasami własnej młodości, buntowniczymi latami 60-tymi.
Przez kolejne pięć lat Bertolucci realizuje filmy dokumentalne i krótkometrażowe (m.in. Droga nafty z 1966, Agonia z 1969), pisze także scenariusze (m.in. do Ballady za miliard Gianni Pucciniego oraz Dawno temu na dzikim zachodzie, spaghetti westernu Sergio Leone). Następnym pełnometrażowym filmem reżysera jest Partner, będący zamknięciem etapu, w którym Bertolucci bezpośrednio odwoływał się do estetyki nowofalowej. Szczególny wpływ na włoskiego filmowca miał Jean-Luc Godard i jego kolażowa, paradokumentalna stylistyka. I choć w następnych filmach Bertolucci odnajdzie swój własny język filmowy, z Godardem zawsze będzie łączyła go niechęć do mieszczańskiej tradycji, w której obaj wyrośli i z którą próbowali zerwać. Motyw rewolty lub ucieczki od zachodniej, skostniałej kultury, pojawiać się będzie u Bertolucciego w wielu kolejnych filmach.
Dwa następne filmy, nakręcone w 1970 roku Strategia pająka i Konformista były adaptacjami słynnych utworów literackich. Strategia pająka to thriller oparty na opowiadaniu Borgesa, Konformista z kolei jest adaptacją opowiadania Alberto Moravii. W obu tych filmach kluczowym współpracownikiem reżysera stał się wybitny operator Vittorio Storaro. Storaro ze swymi radykalnymi teoriami na temat dominacji obrazu, budowania znaczeń przede wszystkim poprzez jego kompozycję, barwę, a zwłaszcza operowanie światłocieniem doskonale zgrał się z Bertoluccim-estetą.
Dwa lata później reżyser odniósł wielki sukces kontrowersyjnym Ostatnim tangiem w Paryżu z Marlonem Brando i Marią Schneider w rolach głównych. Radykalne jak na tamte czasy sceny erotyczne sprawiły, że film wywołał wielki skandal i interwencje cenzury w wielu krajach, a we Włoszech przez jakiś czas w ogóle nie był dopuszczony na ekrany. Wydarzenia te przysłoniły niestety egzystencjalny wymiar filmu, sprowadzając go do obyczajowej sensacji. Ostatnie tango w Paryżu przyniosło Bertolucciemu pierwszego Oscara.
W 1976 r. wyreżyserował Wiek XX, trwający ponad pięć godzin epicki film obrazujący trwającą dwa pokolenia walkę między lewicą i faszystami. W rolach głównych wystąpili Burt Lancaster, Robert De Niro, Donald Sutherland i Gerard Depardieu. Potem powstały Księżyc (1979) i Tragedia śmiesznego człowieka (1981), nagrodzona na festiwalu w Cannes.
W 1987 roku Bertolucci rozpoczyna realizację swojej "orientalnej trylogii". Otwiera ją Ostatni cesarz (1987), gorzka i melancholijna biografia Pu Yi, marionetkowego chińskiego cesarza. Reżyser pokazuje losy bohatera od dzieciństwa w Zakazanym Mieście przez japońską okupację aż do reedukacji w Chińskiej Republice Ludowej. Ostatni cesarz okazał się największym do tej pory sukcesem Bertolucciego. Okrzyknięty jednogłośnie arcydziełem, cieszył się również powodzeniem wśród widzów. Jako pierwszy film w historii otrzymał Oscary we wszystkich kategoriach, w których był nominowany. Równie udany był kolejny element trylogii Pod osłoną nieba, ekranizacja powieści Paula Bowlesa - pisarza z pokolenia "beat generation". Obraz ten jest chyba najpełniejszym i najbardziej osobistym filmem Bertolucciego, uciekającego tak jak jego bohaterowie - grani przez Johna Malkovicha i Debrę Winger - od cywilizacji, alienującej kultury i przede wszystkim od siebie. Ostatnim filmem serii jest Mały Budda.
W 1996 Bertolucci realizuje pean na cześć młodości, piękna toskańskiego krajobrazu, wina i miłości - Ukryte pragnienia, z młodziutką Liv Tyler w roli głównej. W kolejnych filmach - Rzymska opowieść (1998), Marzyciele (2003) - również w centrum umieszcza młodych bohaterów i zdaje się tęsknić za czasami własnej młodości, buntowniczymi latami 60-tymi.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
