Dla tych , co nie czytali książki, umieszczam fragment , w którym Malron opowiada jak przebiegała praca z Davidem

"To co najbardziej utkwiło mi w pamięci w związku z filmami, w których wystepowałem w tamtych latach , to przyjemność podróżowania w różne miejsca i zdobywania nowych przyjaciół. Film pod tytułem " Bedtime story" (Opowieść do poduszki) - mój pierwszy film po "Wstrętnym Amerykaninie" - był jedynym , który sprawił, że byłem szczęśliwy wstając rano i idąc do pracy. Każdego dnia wprost nie mogłem się doczekać rozpoczęcia zdjęc. Nigdy nie byłem aktorem komediowym i nie jestem i nie jestem w tym zbyt dobry , ale scenariusz o dwóch oszustach , którzy na Francuskiej Riwierze z powodzeniem polowali na kobiety dla pieniędzy i seksu, był zabawny a praca z Davidem Nivenem okazała się wielka przyjemnościa.
David był jednym z tych brytyjskich aktorów , którzy - jak Laurence Olivier - odmawiali grania "dołów" , to znaczy używania slangu niższych sfer. Miał wspaniały, wyrafinowany dowcip , którym zamieniał mnie w trzęsącą się beczkę galaretki. Pierwszego dnia zdjęć David wydał mi się bardzo zdenerwowany .Kiedy czytał swój tekst , jego ręce drżały tak bardzo , że aż trzęsły się kartki scenariusza.Zapytałem go o to później , ale zamiast przyznać ,że jest nerwowy, odpowiedział tak wesołym żartem ,że zbił mnie z pantałyku. Sądzę, że od urodzenia ciążyły na nim klątwa, jakiś głos w jego głowie nieustannie nakazywał mu: "Lepiej każdego dzisiaj rozśmiesz i oczaruj , bo jeśli tego nie uczynisz - zginiesz !"
Chciał , by uważano go za arystokratę , lubił towarzystwo ludzi, którzy posiadali własne jachty w Nicei. W jakiś zabawny sposób czuł się , nieodpowiedni, ale jego zdolność do rozbawiania i oczarowywania ludzi dawała mu pewność siebie i siłę. Jego humor był bardzo angielski . Nie mogłem grac w tym filmie dobrze, bo nieustannie sie rozpraszałem. Razem zmarnowaliśmy wiele taśmy. Gdy w jednej ze scen sześć ub siedem razy parsknąłem ze śmiechu , próbowałem patrzeć ponad jego ramieniem, był go nie widzieć , ale mimo to nie mogłem wypowiedzieć swojego tekstu. Zdesperowany reżyser zrobił zbliżenie twarzy Davida pozostawiając mnie poza kadrem , ale nawet wtedy nie moglem przestać się śmiać. Błagał mnie więc, bym poszedł do swojej garderoby. Udałem sie tam i wciskałem twarz w poduszkę , by stłumić chichot , ale David powiedział mi później, ze stojąc przed kamerą ciągle jeszcze słyszał mój śmiech."