Erich Ludendorff 

Pochodził z rodziny drobnego handlarza; jego młodszym bratem był astrofizyk Hans Ludendorff. Zdecydował się na karierę wojskową, od 1904 był oficerem w Sztabie Generalnym. W 1908 został kierownikiem Sekcji II Sztabu Generalnego, zajmującej się rozmieszczeniem wojsk i moblizacją. Pracował nad modyfikacją Planu Schlieffena, bezskutecznie domagając się zwiekszenia wydatków na wojsko.

Przesunięty na front, dowodził brygadą stasjonującą w Strasburgu. Odebrał kapitulację Liege, co było jednym z pierwszych sukcesów niemieckich w czasie wojny. Został następnie szefem sztabu 8. Armii pod dowództwem Hindenburga i miał udział w spektakularnych zwycięstwach nad Rosjanami pod Tannenbergiem i nad Jeziorami Mazurskimi. W sierpniu 1916 po przejściu Hindenburga na stanowisko szefa sztabu generalnego Ludendorff został mianowany generalnym kwatermistrzem armii niemieckiej. Wspólnie z Hindenburgiem odgrywał w tym czasie wiodącą rolę w państwie, nie tylko w administracji wojskowej, ale i cywilnej; występował na rzecz prowadzenia wojny podwodnej. Brał udział w przygotowaniu Aktu 5 listopada (1916). Ważną rolę odegrał w zawarciu pokoju z Rosją w Brześciu w marcu 1918. Przygotował następnie plan tzw. ofensywy wiosennej na froncie zachodnim; po jej niepowodzeniu (przegrana bitwa nad Marną) złożył rezygnację z funkcji dowódczych.

Po zawieszeniu broni schronił się w Szwecji, gdzie pracował nad publikacjami na tematy wojenne; dowodził w nich, że wojna nie zakończyła się przegraną Niemiec. Związał się z powstającym ruchem nazistowskim, brał udział w puczu Kappa (1920) i puczu monachijskim (1923). W 1924 został deputowanym do Bundestagu z ramienia NSDAP, rok później startował w wyborach prezydenckich, ale poniósł klęskę (otrzymał niespełna 1 % głosów, a zwycięzcą został Hindenburg).

W książce Der Totale Krieg (Wojna totalna) twierdził, że "polityka to sposób prowadzenia wojny", a pokój stanowi jedynie krótki czas pomiędzy kolejnymi wojnami.