Fellini i producenci:
"Nigdy nie zrobiłem żadnego filmu z tym samym producentem, z którym podpisałem umowę, nigdy tak się nie zdarzyło. Podpisuję umowę z producentem X, który potem, z innych za każdym razem powodów, odstępuje umowę innemu producentowi, oczywiście coś na tym zarabiając. Były filmy takie, jak np. 'Słodkie życie', przy którym zmieniłem aż jedenastu producentów".

Fellini i reklamy:
"Jeden z pomysłów [reklamy banku] był następujący: pewnej supertechnologicznej bandzie udaje się wkraść nocą do banku, bandyci docierają do kasy pancernej, otwierają ją, ale w środku nic nie ma, tylko karteczka z napisem: 'Przykro nam, ale nie ma już nawet lira, ponieważ daliśmy wszystko Felliniemu, żeby przekonać go do zrobienia tej reklamy'. W ten sposób film był również podpisany. Angielskiemu wysłannikowi Saatchi & Saatchi bardzo się spodobał ten pomysł, wciąż się zaśmiewał, do ostatniej chwili próbował go bronić. Natomiast Geronzi [dyrektor generalny banku] powiedział: 'Proszę wybaczyć, mistrzu, ale wyobrażenie banku, gdzie złodzieje z taką łatwością mogą dostać się do kasy pancernej, a przede wszystkim w którym nie ma nawet lira, nie wzbudza moim zdaniem wielkiego zaufania'".

Fellini i Donald Sutherland:
"Kiedy Sutherland przyszedł na plan, wiedział już wszystko o Casanovie, gdy tymczasem ja nie zdołałem przeczytać nawet jednej trzeciej 'Pamiętników'. On przeczytał już całego Casanovę, prawie wszystko na temat osiemnastego wieku i już miał w swojej głowie równanie Casanova- XVIII wiek- Fellini- Wenecja. Choć nigdy nie dałem mu czasu, żeby mi to wyłuszczył. Potem kazałem mu ogolić połowę głowy i poprawiłem mu nos, nakładając duży garb. (...) zgoliłem mu także brwi i sam malowałem mu inne codziennie rano, w zależności od sceny małymi kreseczkami akcentowałem zdziwienie albo pogardę, lub też przygniębienie. (...) Mieszkał przy via Appia Antica i wstawał wcześnie rano, przybiegał do studia pieszo, wciąż myśląc, że Casanova powinien dysponować wielką siłą fizyczną, być elastyczny, atletyczny, a zatem przez pierwsze dni musiał bardzo cierpieć i ja również przez niego cierpiałem. Wciąż pytał mnie o 'motivation': miał otworzyć drzwi i pytał o 'motivation, a ja mu mówiłem, że kładzie się rękę na klamce, przekręca w lewo lub w prawo i przechodzi na drugą stronę. (...) Pamiętam, że było to już podczas pierwszych scen rozgrywających się w Londynie, kiedy Casanova spotyka olbrzymkę. On [Sutherland] się dziwił, ponieważ większości rzeczy, na które napotkał w filmie, nie znalazł ani w książkach Casanovy, ani w książkach na jego temat, więc pytał mnie: 'Ale czy można to zrobić?', a ja mu mówiłem: 'Ależ oczywiście! To są wspomnienia starego melancholika, a nie jakaś 'Boska komedia''. (...) On przyjmował to okropnie i wieczorem szedł skarżyć się Bertolucciemu. Aż wreszcie pewnego ranka kazał mi powiedzieć, że chce ze mną pomówić (...). Przyszedł więc do mojego gabineciku z załamaną, ale także patetyczną miną, a ja mu powiedziałem: 'Posłuchaj, musisz mi zaufać. Nie możesz myśleć o twoim Casanovie, ponieważ ja sam nie wiem do końca, co zrobię, dowiaduję się o tym z dnia na dzień, również z twoją pomocą, ale nie z wiedzą, którą ty chcesz narzucić. Oddaj się do dyspozycji, ot tak, za całą prostotą'. On zaczął płakać, więc musieliśmy od nowa zrobić charakteryzację. Był rozczulający i od tamtej pory już nigdy nie zapytał mnie o 'motivation'".

Fellini i Masttroianni:
"Marcello jest bardzo inteligentny, pojętny, chłonny (...) nie bywa nigdy gwiazdorem ani też aktorem w ograniczającym sensie tego słowa, a tylko w sensie chłonności, otwierania się, brania, upodabniania, które nie ma w sobie nic dramatycznego, nic w stylu Stanisławskiego ani też Actor's Studio. Nawet jeśli chudnie, to tylko dlatego, że ja go zmuszam. Nie ma w sobie nic z owej mitologii aktora, który żeby zagrać ślepca, musi przez miesiąc obwiązywać sobie oczy (...). Nie blokując się przy tym w sztucznym, zaprogramowanym wcześniej projekcie. W tym sensie jest dla mnie aktorem idealnym, więcej niż alter ego".

(Cytaty za: "Fellini. Zawód: reżyser", Świat Literacki, 2003)