Zupełnie się nie zgadzam. To, co zaprezentowała Close to aktorstwo najwyższej próby - zniuansowane, subtelne, bez zbędnej szarży, wspaniale oddające złożony charakter tej wielowymiarowej postaci. Ty widziałeś "tę samą minę przez cały film", ja na twarzy bohaterki dostrzegłem szereg emocji - ból związany z tragicznymi wspomnieniami z przeszłości, spełnienie w scenie nad morzem, wreszcie towarzyszącą jej przez cały film nadzieję związaną z perspektywą kupna wymarzonego budynku. "Ta sama mina" to bowiem efekt niedopasowania bohaterki do świata, w którym przyszło jej żyć oraz pozę, którą przyjęła pełniąc "rolę" mężczyzny. Wszystko to Glenn pokazała w sposób dojrzały i wnikliwy - godny wszystkich tegorocznych nagród.

Naprawdę nie widzisz petryx, że jej życiem była gra? Każdego dnia, od świtu do nocy musiała udawać, że jest mężczyzną. jej praca wymagała od niej całkowitego podporządkowania i perfekcyjności. Jak w jednej ze scen - zatrzymania się z tacą w korytarzu, wzroku wbitego w podłogę i czekania, aż 'państwo' przemaszerują łaskawie ( a raczej się przeczołgają...). Uważam, że Glenn Close miała podwójnie ciężkie zadanie - grać rolę w filmie i grać na planie filmu (nie wiem jak to inaczej ująć). I mnie osobiście mimika zachwyciła, zwłaszcza ten 'kamienny wyraz twarzy' i zmieniający się w ułamku sekundy wyraz oczu - z radości, do skrajnej rozpaczy.