Zniewalający. Ma w sobie niesamowity magnetyzm: Przyciąga do siebie. Roztacza dziwną aurę tajemniczości i szaleństwa. A na pewno nie mogącego zaznać spokoju i ukojenia ducha. Jest jakby uwięziony na granicy jawy i snu. Coraz bardziej oderwany (odrywający się) od rzeczywistości i pogrążający się w mrokach... obłędu? Kroczący w stronę tragicznego finału.
Porywająca rola. To on zawsze skupia moją uwagę, gdy oglądam ten film.

On i Podporucznik Turek. Uwielbiam tę rolę Kazimierza Rudzkiego. Całe "Ostinato Lugubre" to zbiorowy portret - osobliwe zjawisko - gdzie na małym wycinku świata obserwujemy jeden język, jedną narodowość, tę samą beznadziejną dla każdego rzeczywistość,

ale

zupełnie odmiennych ludzi.
Widać to choćby po sposobie, w jaki się przedstawiają.


Eroica. Pierwsze co pojawia się w mojej głowie, to cytat: "Każdy od razu łapie się za dolary".


" - Tam ludzi w piecach palą, a tu pozwalają organizować festiwale.
- Konwencja Genewska".

" - Kawa w proszku. Mleko w proszku. Jajka w proszku.

- I ludzie w proszku".


Są dwa kadry tego filmu, tej noweli, które są dla mnie niezwykle przejmujące.
To ta chwila tuż po odkryciu zwłok porucznika Zawistowskiego:
na pierwszym planie sylwetka Kazimierza Rudzkiego - jego twarz, w tle odwrócony tyłem Józef Nowak stojący obok lustrzanego odbicia Wojciecha Siemiona.
I ten moment, gdy bryczka wywozi ciało, minęła już całą grupę panów oficerów, dzwonią dzwony - "zupełnie jak pogrzeb", Kazimierz Rudzki słyszy uwagę wypowiedzianą z nadzieją, że może naprawią prysznic, stojący za nim Józef Nowak ściąga czapkę na znak szacunku, ale ostrożnie by nikt nie zauważył - by nikt się nie domyślił, a Wojciech Siemion w trzecim szeregu po cichu się modli.
"Dla niego i dla nich".
Zawistowski nareszcie faktycznie opuścił obóz.