Juliusz Verne 

Francuski pisarz, jeden z pionierów gatunku science fiction. Od zawsze fascynowały go morskie podróże. W wieku 11 lat potajemnie zaciąga się na statek płynący do Indii. Zostaje jednak schwytany przez ojca, któremu składa obietnicę, iż swoje wyprawy odbywać będzie jedynie w wyobraźni. Szybko jednak nadarza się okazja, aby ową przysięgę złamać. Dwa lata później, w 1841 roku, wraz z bratem Pawłem, Juliusz przygotowuje daleką wyprawę łodzią morską własnej konstrukcji. Podróż nie dochodzi do skutku, a smutny chłopak pisze swoją pierwszą balladę pt. ,,Żegnaj mój sławny okręcie’’. Juliusz coraz bardziej interesuje się zawodem pisarza, jednak ojciec pragnie, aby jego syn, zgodnie z tradycją rodzinną, został prawnikiem. W 1848 roku, zgodnie z wolą taty, młodzieniec przybywa do Paryża i rozpoczyna studia prawnicze. Poznaje Wiktora Hugo i Aleksandra Dumasa, z którym zaprzyjaźnia się. Tworzy pierwsze sztuki, które chętnie wystawia Teatr Historyczny Dumasa. W 1856 roku poznaje młodą wdowę z dwójką dzieci, Honorinę Morel de Viane i rok później żeni się z nią. Jego kariera pisarska nabiera tempa. Juliusz pisze głównie powieści przygodowe, takie jak ,,Pięć dni w balonie’’ czy ,,Podróż do środka Ziemi’’. W latach 1869-1870 ukazuje się drukiem ,,20 000 mil podmorskiej żeglugi’’. Pisarz zostaje członkiem Amienskiej Akademii Nauk, Literatury i Sztuki. Otrzymuje nagrodę literacką Akademii Francuskiej. W 1877 kupuje jacht parowy i rok później odbywa na nim podróż wraz z przyjaciółmi, aby uczcić swoje pięćdziesiąte urodziny. Ukazuje się powieść ,,Piętnastoletni Kapitan”. W następnych latach zdrowie Juliusza pogarsza się, więc pisarz, aby się zregenerować, odbywa coraz więcej podróży jachtem. Pisze jednak średnio jedną powieść na rok. W 1903 roku traci słuch i niemal całkowicie wzrok. Dwa lata później cukrzyca oraz paraliż prawej strony ciała przykuwają go do łóżka, rękopisy swoich dzieł dyktuje rodzinie. Umiera 24 marca o ósmej rano, w otoczeniu najbliższych.