Cóż, film w całości jest produkcją dosyć kiepskawą, ale nie o tym teraz chce mówić. Nie wiem czy to ktoś kazał mu tak grać, czy on sam, ale zrobił z L, najgenialniejszego detektywa świata po trosze głupka, po trosze dzieciaka. Nic więcej. Jedynie co dobrze odwzorował, to sposób w jaki siedział. Na osobliwy charakter L składał się przede wszystkim to, że swoim metodycznym, wiecznie spokojnym sposobem mówienia, brakiem reakcji na bodźce uczuciowe i ostrożny sposób poruszania się i jedzenia przypominał nie 2-kilku letniego, a co najmniej 50 letniego mężczyznę. W oczy (w przypadku bajki i anime, bo o nich teraz mówiłem) rzucało się to, że L i Watari zdają się emocjonalnie być na tym samym poziomie. Tutaj, w filmie ma się wrażenie, że wszyscy traktują L jak niedorozwiniętego. Mówią do niego jak do dziecka, cokolwiek zrobi oni chwalą go z głupimi uśmieszkami. Ogólnie ich zachowanie przywołuje na myśl gadanie do 2 letniego dziecka. A jego zachowanie nie pomaga. Nadmierna bieganina, wskakiwanie na fotel, zamiast powolnego siadania, bawienie się jedzeniem i trzymanie wszystkiego w ustach, mimo, że jak pamiętamy animowany i rysowany L jadł spokojnie, metodycznie, ważąc każdy kęs, używając drogich sztućców, przeżuwając dokładnie każdy kęs. Oglądając film miałem wrażenie, że zaraz zacznie tym żarciem rzucać jak pawian. L się nie uśmiechał, nie robił min, nie wyciągał kciuka na znak aprobaty i co najważniejsze, myślał. Tutaj to wszystko zastąpiono dokładnymi odpowiednikami. Sam wygląd nie wystarcza moi mili.