Kevin Reynolds jest jednym z tych reżyserów, którzy zawsze będą mi się kojarzyć z fragmentem scenariusza Kevina Smitha, w którym to Ben Afleck tłumaczy Mattowi Damonowi, że filmy trzeba kręcić w myśl z zasady: "jeden film ambitny, jeden film dla kasy, jeden film ambitny, jeden film dla kasy"". Z tą ambicją to u Reynoldsa różnie, ale - przynajmniej moim zdaniem - można u niego mówić o pewnej widocznej tendencji do kręcenia, na zmianę, filmów raczej dobrych i bardzo kiepskich.

Po rewelacyjnej "Bestii" nadszedł bowiem żenujący "Robin Hood - Książę Złodziei". Następnie powstało "Rapa Nui", które może nie jest jakimś wybitnym dziełem, ale na pewno dobrym filmem rozrywkowym. Następnie narodził się "Wodny Świat", w którym to spartaczono dosyć ciekawy pomysł. Po dwóch latach pojawia się - imho najlepszy film Reynoldsa - "Paragraf 187". Na kolejny film musieliśmy czekać 5 lat - w roku 2002 pojawia się słaby "Hrabia Monte Christo", którym to ostatecznie Reynolds potwierdza przytoczoną przeze mnie regułę dotyczącą jego twórczości.

"Tristana i Izoldy" nie było mi dane jeszcze zobaczyć, ale z samej reguł sinusoidy wynika, że może być filmem wartym obejrzenia.