Pan Senator zagrał postać skomplikowaną, targaną wewnętrznymi siłami, zachwianą emocjonalnie i w efekcie tragiczną.
Tym razem scenariusz napisało życie, a reżyserkami były początkujące adeptki szkoły filmowej, które z braku propozycji artystycznych, postanowiły zaistnieć w światku filmowym własnymi siłami.
Powstał obraz w stylu Almodovara o człowieku niepewnym swojej tożsamości płciowej, uzależnionego od rozrywek cielesnych.
Panie Krzysiu, ode mnie 10 punktów za rolę, pokazał pan pazurki,
wreszcie skończył pan z tym nudnawym moralizatorstwem i chwycił byka za rogi.
Czekamy wszyscy na dalszy rozwój pańskiej kariery aktorskiej.
PO partia odlotu.