Niektórzy filmoznawcy pisząc o twórczości Leosa Caraxa skłaniają się ku opinii, iż specyficzna forma jego dzieł stanowi przede wszystkim osobistą, autorską interpretację znanych i stosowanych wcześniej rozwiązań. Podobne działania - czyli trawestacje różnych scen czy obrazów - nasuwają natomiast na myśl praktykę reżyserów związanych z Nową Falą. Ponieważ zaś wśród niewielu znanych mi lektur poświęconych neobarokowi nie znalazłam porównań dokonań Caraxa do utworów tamtych mistrzów, zaryzykuję tutaj pewne twierdzenie... pomimo fascynacji autora "Boy Meets Girl" twórczością Godarda, sytuowałabym go raczej po stronie Francois Truffauta. Dlaczego? Zaufam tutaj Emmanuelowi Burdeau: Jean-Luc Godard starał się podkreślać fikcyjność i umowność świata przedstawionego - o ile pierwsze zdarzenia dramatyczne wywoływały u widza wrażenie realnych czy prawdopodobnych, kolejne sceny miały to odczucie systematycznie niweczyć. Natomiast u Truffauta miała miejsce pełna "symbioza" życia i sztuki - cytując Fanny Ardant: "film ucieleśniał się w prawdziwym życiu". Przykładem, a raczej dowodem :) może być chociażby powtórzenie króciutkiego "Polewacza polanego" Lumiere'a w "Łobuzach". W dziełach Leosa Caraxa - pomimo sporych różnich wrażliwości obu artystów - są często stosowane podobne pod względem formalnym zabiegi. Między innymi w "Złej krwi": Alex patrząc na Annę mówi, że ma ona duże wilgotne usta i przypomina mu aktorki z niemych filmów. Ilustracją wypowiedzi są czarno-białe zdjęcia ukazujące Juliette Binoche stylizowaną na Lulu z "Puszki Pandory" Pabsta...