Jestem po książce Lwa Tołstoja i dwóch seansach z 1997 i 2012 roku. Książka to niewątpliwie arcydzieło do momentu śmierci Anny Kareniny Arkadiewnej, czego nie można z całą pewnością powiedzieć o ekranizacjach. Jest to dowód na to, że to nie są już lata 70-te, gdzie całą obsadę stanowiły gwiazdy pierwszej wielkości. Ale tamto to było pewne grono ludzi, które robiło to dla pewnej idei, a nie tylko dla pieniędzy. Dziś dużo się płaci za występy aktorów. I ja bardzo żałuję, że nawet takie arcydzieła nie potrafią skłonić studia filmowego do pójścia na pewne ryzyko: stracić pieniądze, by zyskać artystyczne poczucie, że realizuje się coś w imię posłannictwa wybranej przez siebie sztuki. Niestety, tacy reżyserzy jak np. Stanley Kubrick już wąchają kwiatki od spodu, a nowe pokolenie wykazuje bardzo niską rozrodczość na kanwie rzemieślniczej. A historia jest rewelacyjna. W "Idiocie" Dostojewskiego nie ma przebacz - Nastazja Filpowna Baraszkowa ucieka przed symbolem zmysłowej, zwierzęcej namiętności oraz przed wcieleniem świętości, niewinności spojrzeń i ust złożonych do czułości. Tutaj mamy tego pełny obraz - w momencie porodu Anna Karenina skupia przy swoim łożu dwóch tych osobników - kochanka i męża. To piękny, naturalistyczny obraz Kobiety, która pokazuje się w całej swojej pełni. Kobiety występnej, Kobiety potępionej, która staje w obliczu Sądu. Pytanie: ludzkiego? pewnie tak, gdyż zapewne Bóg jej wybaczy.