Magdalena Kumorek

Czym dla Pani jest uprawianie aktorstwa?

Pasją, Zawodem... Ale także w dużym stopniu przygodą. Zmaganie się z różnorodnymi, czasem bardzo trudnymi scenami, pomaga mi lepiej poznawać własne możliwości, zahamowania i słabości. Myślę, że aktorstwo jest nauką samej siebie.

Gdyby nie aktorstwo i śpiewanie, to kim chciałaby Pani być?

Na pewno bez problemów znalazłabym sobie jakiś inny zawód, bo jestem ciekawa świata i wiele rzeczy mnie interesuje.

Jest Pani marzycielką czy raczej stąpającą mocno po ziemi realistką?

Mama uważa, że jestem realistką, po ojcu. Wprawdzie często marzę, ale rzeczywiście, w większości przypadków racjonalnie podchodzę do życia i potrafię odróżnić czarne od białego.

Czy dla potrzeb roli dałaby się Pani oszpecić?

Tak, ale pod warunkiem, że chodziłoby o zmiany odwracalne, jak przytycie czy ogolenie włosów, a rola miałaby na tym zyskać. Natomiast nie zgodziłabym się na coś, co miałoby zostać na całe życie, np. na rozległy tatuaż.

Jakich ludzi Pani podziwia w pracy i w życiu?

Pracowitych. Takich, którzy potrafią poświęcić się swojej pasji, nie zatracając przy tym dystansu do samych siebie.

Najbardziej magiczny okres w życiu?

Trzyletni pobyt w krakowskim studiu teatralnym Art Play, którym kieruje Dorota Pomykała. Znalazłam się tam będąc jeszcze w liceum. W tym studio zaczęła się moja przygoda z aktorstwem i w konsekwencji decyzja o wyborze zawodu. Tam przygotowywałam się do egzaminów, pojechałam do Warszawy i dostałam się na studia w Akademii Teatralnej.

Jaka cecha przeszkadza Pani najbardziej?

Ambicja. Nieraz ambicja kusi mnie: "zrób to, zrób tamto", a rozsądek mówi: "odpuść sobie".