Mikio Naruse 

Urodził się w Yotsuya, dzielnicy Tokio. Od wczesnych lat związany był z przemysłem filmowym. W 1920 dostał pracę w wytwórni Shochiku Kamata pod kierownictwem Shirô Kido, jako menadżer, potem w charakterze asystenta reżysera. W 1930 roku debiutował jako rezyser filmem "Fukeiki Jidai". W epoce kina niemego reżyserował komedie obyczajowe, często opierające się na konwencji slap-sticku.

W 1931 roku stworzył unikalne jak na swoje czasy połączenie form melodramatu z komizmem w "Koshiben Gambare", odpowiadając na życzenie studia o nakręcenie obrazu wzbudzającego śmiech i łzy. Dwa lata później opuścił Shochiku i przeszedł do Photo-Chemical Laboratories, (późniejsze Toho). Z tą wytwórnią związany był już do końca twórczości. Od razu po transferze zyskał rozgłos filmem "Żono, bądź podobna róży". Ogromne uznanie w oczach krytyki (1 miejsce Kinema Junpo) poszło w parze z sukcesem komercyjnym. Kilka kopii dzieła wysłano na pokazy do Ameryki, gdzie jednak spotkało się z nieprzychylnym przyjęciem.

Po wojnie przyłączył się do grona neorealistów japońskich, portretując życie rodzin robotniczych i wywodzących się z klasy średniej. Przez 37 lat wyreżyserował 89 filmów. Samodzielnie stworzył gatunek shomingeki, zwany "dramatem klas robotniczych". Naruse uznawany jest za jedną z największych postaci w dziejach kina japońskiego, jednak poza granicami kraju pozostaje nieznany.

Zasłynął realistycznym podejściem do portretowania stosunków społecznych i związków uczuciowych, głównie w obrębie rodziny. Znany jest z głęboko pesymistycznej wymowy swojej twórczości. Ponieważ dotykał problematyki rodzinnej oraz kontrastu między Japonią tradycyjną i współczesną, często porównywany jest do Ozu. W konstrukcji fabularnej i psychologicznej kierował się zasadą "mono no aware" - "patos rzeczy" albo "empatia poprzez rzeczy", "żal poprzez rzeczy". Termin ten określa świadomość krótkotrwałości, przemijalności rzeczy i delikatny smutek towarzyszący przemijaniu; opiera się na buddyjskiej filozofii marności nietrwałych aspektów świata, w tym pełnego smutku ludzkiego życia.

Wykorzystywał niezwykle proste scenariusze z minimalną ilością dialogów, statyczność położenia kamery oraz niskie budżety. Jego pierwsze filmy uchodzą za bardziej eksperymentalne, utrzymane w duchu ekspresjonizmu. Najbardziej znane są jego późniejsze dokonania, naznaczone mozolną powolnością narracji, służącą za główny sposób ukazywania dramatów codzienności oraz mistrzowskim w swej subtelności wyczuciem gry aktorów, w której każdy najmniejszy gest czy ruch eksponuje psychologiczne niuanse postaci.

Znany był także z ekonomicznej pracy na planie. Często przeznaczał zaoszczędzony czas i pieniądze na poszukiwanie nowych sposobów dalszego zmniejszenia nakładu pracy, np. kazał aktorom odczytywać dialogi osobno, a odpowiednie zgranie i synchronizacja kwestii następowało dopiero przy ostatecznym montażu dźwięku. Akira Kurosawa tak określał melodramaty Naruse: "Są jak wielka rzeka, o spokojnej powierzchni i wściekłości kryjącej się w głębinach".