A ja zadaję sobie pytanie czy to ze mną jest coś nie tak bo na większości jego filmów się rozklejam. Często wręcz ryczę na scenach widzianych wielokrotnie i to na tych względnie błahych.
A płaczę na filmach raczej rzadko.
Ale wystarczy że pomyślę o ostatnim pojedynku w Barrym Lyndonie, o terapii ludovica, o finałach Dr.Strangelove, Full Metal Jacket czy Odysei, wreszcie o ścieżkach Chwały to jakoś tak oczy mi wilgotnieją.


Jak się nad tym zastanowić to Kubrick jest w sumie reżyserem który najskuteczniej mnie wzrusza.
Może to kwestia tego że z zachwytu nad mistrzowską realizacją odblokowują się we mnie te emocje.

W połączeniu z wartością intelektualną czyni to Kubricka moim niekwestionowanym ulubieńcem.
Pierwszy arcymistrz reżyserii z którym się zetknąłem, mimo ciągłego poszerzania horyzontów filmowych to zawsze on pozostaje na szczycie mojej listy.

Jego filmy są jak symfonie Beethovena - niektóre uważane są za ważniejsze, niektóre bez wątpienia są bardziej monumentalne, niektóre zrewolucjonizowały resztę muzyki/kina, a inne pozostają w cieniu jako te zwyklejsze jednak wszystkie są kompletnymi i wspaniałymi dziełami sztuki.