1. Jack Nicholson - Lśnienie
2. R. Lee Ermey - Full Metal Jacket
3. Malcolm McDowell - Mechaniczna pomarańcza
4. Vincent D'Onofrio - Full Metal Jacket
5. Peter Sellers - Dr Strangelove, czyli jak przestałem się martwić i pokochałem bombę

No tak, o Vincencie to całkiem zapomniałem. Daję mu jednak 5 miejsce, a Douglas idzie zaś piętro niżej.

D'Onofrio mnie w FMJ rozjebał na łopaty swoją rolą. Ten jego przygłupi wyraz twarzy genialnie się komponował z całością ostatniej sceny z nim i Hartmanem. Genialna scena.

W sumie za wiele tu pomieszać nie można:)
1. Jack Nicholson - Lśnienie
2. R. Lee Ermey - Full Metal Jacket
3. Malcolm McDowell - Mechaniczna pomarańcza
4. Peter Sellers - Dr. Strangelove
5. Vincent D'Onofrio - Full Metal Jacket
Bardzo podobał mi się również w swojej totalnej beznamiętności Keir Dullea. Idealnie oddał człowieka-robota.

1. Jack Nicholson - Lśnienie
2. Malcolm McDowell - Mechaniczna pomarańcza
3. Peter Sellers - Dr. Strangelove
4. Philip Stone - Lśnienie
5. Patrick Magee - Mechaniczna pomarańcza

Trudno jest tak poukładać wszystko po kolei, wymienię 3 najlepsze kreacje bez kolejności:

- Tom Cruise, "Oczy szeroko zamknięte"
- Jack Nicholson "Lśnienie"
- Kirk Douglas "Ścieżki Chwały"

Zgodzę się co do Nicholsona oraz Douglasa, ale Cruise za ten film powinien dostać złotą malinę, chociaż jak tam uważasz. Nie będę się wtrącał.

Złotą malinę to powinien dostać McDowell za swoją niezwykle sztuczną i kompletnie bezpłciową rolę w "Mechanicznej pomarańczy" ;) Kubrick nie był dobry w kierowaniu aktorami, zazwyczaj aktorstwo w jego filmach obija się o przeciętność. W tej kategorii zdecydowanym mistrzem jest Scorsese u którego zawsze jest aktorstwo na najwyższym szczeblu :)

A którym to aktorem tak genialnie kierował Scorsese ? Najlepsze role mieli u niego świetni aktorzy, którzy nie potrzebowali jakiegoś większego rządzenia nimi. De Niro zawsze robił na planie to co sam uważał za najlepsze [ nie widzę różnicy w jego grze (rzecz jasna doskonałej) ] pomiędzy filmami Scorsese a np. rolą w Łowcy Jeleni, OC2, Dawno temu w Ameryce itd.) , Di Caprio to podobnie zresztą. Natomiast dzięki Kubrickowi McDowell Vincent D'Onofrio czy wreszcie Cruise zagrali świetne role, które stoją na znacznie lepszym poziomie niż ich pozostałe. Nawet Nicholson musiał się słuchać Stanleya co zaowocowało jego najlepszą rolą w karierze (kiedyś obstawiałem Lot, ale dziś już nie mam wątpliwości, że Lśnienie to top 1 Jacka).

Niestety rola Nicholsona w "Lśnieniu" nie jest aż tak wybitna, bez porównaniu do tej w "Ludziach honoru", "Locie nad kukułczym gniazdem" czy też "Chinatown". Tutaj Nicholson jest Bogiem aktorstwa, w "Lśnieniu" zagrał bardzo dobrze, ale nie jest to rola, która mogłaby się równać z w/w.


Ale bredzisz mówiąc, że De Niro i DiCaprio nie musieli słuchać Scorsese bo sami w sobie są dobrymi aktorami. DiCaprio dopiero u Scorsese pokazał, że umie grać, wcześniej był lalusiowatym kmiotem, który zasługiwał na złote maliny. Twoja teza zakłada to, że De Niro nie potrzebuje reżysera, zawsze robi na planie "co chcę" i jest dobry w tym co robi. Tylko co robią na jego koncie słabe role? To reżyser ustawia zawsze aktorów i to on kieruje nimi, są tacy, którzy dają trochę swobody, ale to zawsze reżyser zatwierdza pewne kwestie. A u Scorsese zawsze jest aktorstwo na najwyższym możliwym poziomie i to nie tylko zasługa aktorów, którzy u niego grają, ale i jego, bo to on rządzi na planie.

Di Caprio już w 1993 zagrał ciekawą rolę upośledzonego chłopaka więc nie widzę związku między filmami ze Scorsese a progresem w jego karierze. Wiadomo, że reżyser ustawia aktorów i musi wyrazić ostateczną zgodę, ale De Niro po prostu nie tylko u niego miał wybitne role, a to że ostatnio słabo gra to wina wieku i tego, że bawi się niestety aktorstwem i nie przykłada się należycie. To prawda, że u Martina aktorstwo jest doskonałe ale najlepsze jego filmy - Taksówkarz, Wściekły Byk i Chłopcy z ferajny to występy De Niro i Pesci i to głównie była ich zasługa bo takie przygotowania jakie zrobił Robert do Taksówkarza czy Wściekłego Byka zdarzają się niezwykle rzadko. Możesz twierdzić co chcesz, ale u Kubricka aktorstwo nie wypada słabiej niż u Scorsese. Świadczy o tym fakt, że obok żadnej roli w jego filmach nie można przejść obojętnie - nawet ogromnie krytykowana (niesłusznie) Shelley Duvall z Lśnienia każdemu wbija się do głowy więc świadczy to jedynie na plus jej postaci. Najgorsza jest przecież obojętność.

Shelley Duvall wbija się do głowy swoją niesłychanie brzydką mordą. Bardzo łatwo jest zagrać mega strach, wykrzywiając twarz na lewo i prawo. To jest porażka aktorstwa, zdecydowanie najgorsza rola u Kubricka.

Określanie gry aktora po wyglądzie, tym bardziej nazywanie jego twarzy mordą nie świadczy zbyt dobrze o widzu. Wolałbyś ładniutką aktorkę, która grałaby przerażenie jedną i tą samą miną? Bo ja nie.

Ta rola to porażka, ja nazywam rzeczy o imieniu. Tragiczna rola, a brzydka aktorka jedynie podsyca wszechobecny i tak już w tym filmie kicz.

Dla mnie to poprawna rola, Duvall nieźle oddała charakter postaci matki, której mąż zaczyna popadać w coraz większe szaleństwo. Mogło być lepiej, ale też mogło być gorzej.

Jesteś w błędzie, to nie poprawna rola. To katastrofalna rola. Problem polega na tym, że gdy jest jakiś rewelacyjny twórca, którym Kubrick bez wątpienia jest to automatycznie doszukuje się zalet w filmach, w tym wypadku twierdzenia, że Duvall zagrała dobrze ;) Nic bardziej mylnego!

Może i tak być, jestem jego fanem jak zapewne się zdążyłeś już dawno domyśleć, ale istnieje jeszcze opcja że ktoś stawia wyższe wymagania takiemu twórcy i łatwiej widzi w jego filmach pewne ewentualne błędy. Nie jestem wielkim znawcą, mnie w każdym razie rola Duvall nie odrzuciła.