Konwicki nie miał szczęścia. A raczej: miał tyle, żeby udawało mu się zrobić świtne filmy tak, jak je zrobić planował - niemniej nigdy właściwie nie zostały one należycie docenione, a zasługi Konwickiego jako reżysera wytyczającego nowe standardy nie są akcentowane. "Ostatni dzień lata" mimo laurów na festiwalu weneckim (Filmów Krótkometrażowych i Dokumentalnych) jest w cieniu Nowej Fali, mimo że był tak naprawdę jej jaskółką; "Jak daleko stąd, jak blisko" nie został wysłany do Cannes (mimo że Francuzi naciskali) i nie oddziaływał na kino światowe tak, jak mógł był (jeśli datuje się początki postmodernizmu od połowy lat 70., to ten film kolażowy byłby w periodyzacji znowu istotnym osągnięciem).
Na szczęście Kino Polska i TVP Kultura odświeżają Konwickiego i co jakiś czas przypominają jego wybitne filmy. A, mimo że Konwicki-pisarz zamilkł, w ostatnich latach można go też znaleźć w księgarniach (opublikowano "Pamiętam, że było gorąco" - prześmieszny wywiad-rzekę o twórczości filmowej, w ogóle życiu filmowym w PRL i nie tylko oraz wznowiono "Kalendarz i klepsydrę" - uzupełniony o to, co skreśliła cenzura, jeszcze bardziej drapieżny).