Żal patrzeć na to, że artysta takiego kalibru musi staczać żałosne batalie (niemal zawsze przegrane) o pamięć. Ten człowiek to bodaj największy nadrealista i innowator w polskim kinie, obok Kieślowskiego, którego filmy nie pokrywają się tak szybko patyną czasu. Filmy Konwickiego to głos Europy. I chociaż jego dzieła są tak mocno zsubiektywizowane, to nie sposób nie doszukać się w nich paraleli dla przeżyć typowego przedstawiciela Europy, a już na pewno Polski! Myślę, że Ministerstwo Kultury powinno spróbować i zafundować jakąś reklamę twórczości tego pana u nas, a zwłaszcza za granicą (póki jeszcze cieszymy się jego obecnością), bo naprawdę nie ma się czego wstydzić.