to wciąż szczytowe osiągnięcie Tony'ego.
Jego współpraca ze Spielbergiem choć owocna nie jest już tak artystycznie udana. Zbyt sensacyjne "Monachium" by traktować je poważnie, zbyt niekonkretny "Lincoln" by uznać
go za ważny głos w sprawie szeroko rozumianego pojęcia niewolnictwa (poprzednie filmy Spielberga na ten temat "Kolor purpury" a nawet "Amistad" okazały się bardziej
przekonujące). I odnosi się wrażenie, że jest to wina właśnie Tony'ego, nie Stevena - ten staje na rzęsach, by jego filmy był wielkie, a przynajmniej ważne, ale nie bardzo ma z
czego lepić takie opowieści. Te teksty są takie... niewyraźne.
Może czas wrócić do teatru?