Recenzja wyd. DVD filmu

Fanaa (2006)

Powszechnie uważa się, iż bollywoodzkie produkcje to tanie romansidła, o słabej grze aktorskiej i równie słabej fabule. Słowem – kicz. Mając na uwadze ten stereotyp, współczesny kinoman zraża się do indyjskich filmów, a swoją uwagę poświęca obrazowi rodem z Hollywood.

Ja należę do tej grupy widzów, którzy lubią poznawać nowe gatunki filmowe. Od dawna marzyłam o obejrzeniu dzieła Kunal Kohli pt. "Unicestwienie", lecz ciągle coś stawało mi na przeszkodzie. Wreszcie powzięłam ambitny zamiar obejrzenia tego trzygodzinnego filmu i nie żałuję. Albo lepiej – żałuję, że skusiłam się na wieczór z "Unicestwieniem" wcześniej.

Film jest podzielony na dwie części. Fabuła pierwszej z nich, to romans w najczystszej postaci. Pełno tu rozmyślań o miłości, pocałunków i tańca w deszczu. Fani miłosnych uniesień nie będą zawiedzeni. Zooni, (Kajol) to niewidoma dziewczyna z porządnej, kochającej się rodziny. Wraz z przyjaciółkami, wyjeżdża na wycieczkę do Delhi, aby poznać smak przygody i – kto wie – prawdziwą miłość. Rehan, (Aamir Khan) wysoki i barczysty, to lokalny przewodnik wycieczek i oczarowany Zooni, amant. Na pierwszy rzut oka stanowi ucieleśnienie dziewczęcych marzeń o księciu, istna ostoja bezpieczeństwa. Mimo dzielących ich poglądów o życiu, różnej hierarchii wartości i odmiennych poglądów, miłość zaczyna kiełkować. Rehan "porywa" Zooni z pociągu, zaręczają się, a ich serca raduje myśl, że Zooni odzyska wzrok. Operacja przebiega pomyślnie, uradowana dziewczyna widzi swoich rodziców, lecz wszechobecna radość i wzruszenie ulatują tak szybko, jak się pojawiły. Rehan ginie. Lecz czy to na pewno śmierć odebrała ukochanego z życia Zooni?

Druga część filmu obfituje w dramatyczne wydarzenia, podczas których o niezły wstrząs przyprawi widza ukazanie prawdziwego oblicza Rehana. To również czas uczty dla ucha i rozkoszy dla oczu – wyśmienita muzyka, a zwłaszcza piosenki: "Chanda Chamke" i "Mere Haath Mein" oraz indyjskie barwy i scenerie polskich
Tatr zadowolą najbardziej wymagających.

Jedną z głównych zalet dzieła jest obsada aktorska. Do dziś nie rozumiem, dlaczego Kajol jest wymieniona w czołówce jako druga, a my, widzowie, kojarzymy "Unicestwienie"  bardziej z Aamir Khan, niż z odtwórczynią roli Zooni. Bardzo niesprawiedliwe, moim zdaniem. Kajol spisała się wyśmienicie, przelewając na ekran emocje, psychikę i charakter nieśmiałej Kaszmirki. Jej zadanie wymagało niebagatelnego doświadczenia w odgrywaniu ról dramatycznych, ośmielę się twierdzić, że niejedna aktorka miałaby trudności w ukazaniu prawdziwego wnętrza niewidomej Zooni. Kajol udowodniła, że umie grać, a co więcej, umie grać idealnie.
Wspaniale zagrał też popularny bollywoodzki aktor, Aamir Khan, jako beztroski bawidamek, później, człowiek zagadkowy, mający wiele na sumieniu. Rehan to postać dynamiczna, która w czasie trwania filmu, zaskakuje widza swoimi wyborami, mentalnością, a także ogromnym uczuciem do Zooni. W moim odczuciu, rola Rehana jest stworzona tylko dla Aamira Khan, który nadał swej postaci tajemniczości i ciemnej strony charakteru, odczuwalnej przez prawie cały film. Jego grę, można podsumować jednym słowem: brawo.

Wspomniałam już o muzyce, jednak o niej można mówić bez końca. Ścieżka dźwiękowa cieszy ogromną różnorodnością, począwszy od optymistycznych, tanecznych piosenek, po wzruszające, wywołujące łezkę w oku, utwory. Moim zdaniem – majstersztyk.

Na zakończenie, pragnę wyrazić mój zachwyt samą końcówką filmu."Unicestwienie" skutecznie obala mity nie tylko pod hasłem "Bollywood to żenada". Film bynajmniej nie kończy się powszechnym happy endem, smak zakończenia pozostaje jeszcze na długo po seansie. Widocznie taki był zamysł twórców – zmusić do przemyśleń o życiu i najważniejszych sprawach człowieka, jakimi są miłość i śmierć.