Bliźniaki. Dwie osoby o identycznej powierzchowności. Różnice tkwią w ich charakterach, przyzwyczajeniach, pragnieniach, spojrzeniu na otaczający świat. Czy na pewno? Może są dwoma wersjami tej samej osoby, walczącej z własną tożsamością?
Reżyser Pascal-Alex Vincent opowiada w "Podaj mi dłoń" o podróży dwóch Francuzów, bliźniaczych braci, Quentina (Victor Carril) i Antoine’a (Alexandre Carril), na pogrzeb matki, który ma się odbyć w Hiszpanii. Ponieważ nie posiadają wystarczających środków finansowych, podróżują stopem, na piechotę, pociągami, łapią dorywcze prace, jednocześnie oddając się erotycznym uniesieniom i pasji artystycznej polegającej na szkicowaniu. Przede wszystkim jednak trwają przy sobie, w dziwnym pomieszaniu braterskiej miłości i nienawiści, bliskości i nieufności.
Nie da się nie zauważyć podobieństwa sposobu reżyserowania Pascala-Alexa Vincenta do reżyserii Gusa Van Santa, szczególnie w odniesieniu do trylogii śmierci tego ostatniego (skojarzenia z "Gerrym" nasuwają się same). Wszechobecna cisza, która jest trzecim (jeśli nie pierwszym) bohaterem "Podaj mi dłoń", sporadyczne dialogi, dziwne sytuacje i przede wszystkim wysmakowane kadry autorstwa Alexisa Kavyrchine’a, tworzą razem obraz wizualnie przepiękny i tajemniczy. Jednak, o ile Gus Van Sant daje jasno do zrozumienia, co jest tematem jego filmów, pozostawiając niedopowiedzeniami przestrzeń dla widza na jego własne refleksje i interpretacje, u Pascala-Alexa Vincenta niedopowiedzenie jest główną cechą, niestety wadliwą. Brak głównego tematu powoduje, że "Podaj mi dłoń" jest zachwycającą wizualnie, cichą i w pewnym momencie lekko nużącą historią.
Niedopowiedzenie jest też główną cechą postaci stworzonych przez braci Carril. Trudno odczytać ich stosunek do siebie nawzajem (nie wspominając o postaciach spotykanych podczas podróży), a nawet ich uczuć do matki i ojca. Być może wyjaśnieniem zagadki są słowa piosenki śpiewanej w pewnym momencie przez jednego z bohaterów (która jest też piosenką przewodnią filmu, w wykonaniu Colette Magny) "Melocoton". Na każde zadane w piosence pytanie odpowiedź brzmi "J’en sais rien, donne-moi la main" ("nie wiem tego, podaj mi dłoń"). Być może na każde pytanie widza reżyser przewrotnie odpowiada "nie wiem tego". Być może nie o to chodzi. Może chodzi o spojrzenie na każdą życiową przygodę jak bliźniaki – z dwóch stron? Albo, że w każdym z nas tkwią dwie osoby? Ale czy na pewno? J’en sais rien.
Reżyser Pascal-Alex Vincent opowiada w "Podaj mi dłoń" o podróży dwóch Francuzów, bliźniaczych braci, Quentina (Victor Carril) i Antoine’a (Alexandre Carril), na pogrzeb matki, który ma się odbyć w Hiszpanii. Ponieważ nie posiadają wystarczających środków finansowych, podróżują stopem, na piechotę, pociągami, łapią dorywcze prace, jednocześnie oddając się erotycznym uniesieniom i pasji artystycznej polegającej na szkicowaniu. Przede wszystkim jednak trwają przy sobie, w dziwnym pomieszaniu braterskiej miłości i nienawiści, bliskości i nieufności.
Nie da się nie zauważyć podobieństwa sposobu reżyserowania Pascala-Alexa Vincenta do reżyserii Gusa Van Santa, szczególnie w odniesieniu do trylogii śmierci tego ostatniego (skojarzenia z "Gerrym" nasuwają się same). Wszechobecna cisza, która jest trzecim (jeśli nie pierwszym) bohaterem "Podaj mi dłoń", sporadyczne dialogi, dziwne sytuacje i przede wszystkim wysmakowane kadry autorstwa Alexisa Kavyrchine’a, tworzą razem obraz wizualnie przepiękny i tajemniczy. Jednak, o ile Gus Van Sant daje jasno do zrozumienia, co jest tematem jego filmów, pozostawiając niedopowiedzeniami przestrzeń dla widza na jego własne refleksje i interpretacje, u Pascala-Alexa Vincenta niedopowiedzenie jest główną cechą, niestety wadliwą. Brak głównego tematu powoduje, że "Podaj mi dłoń" jest zachwycającą wizualnie, cichą i w pewnym momencie lekko nużącą historią.
Niedopowiedzenie jest też główną cechą postaci stworzonych przez braci Carril. Trudno odczytać ich stosunek do siebie nawzajem (nie wspominając o postaciach spotykanych podczas podróży), a nawet ich uczuć do matki i ojca. Być może wyjaśnieniem zagadki są słowa piosenki śpiewanej w pewnym momencie przez jednego z bohaterów (która jest też piosenką przewodnią filmu, w wykonaniu Colette Magny) "Melocoton". Na każde zadane w piosence pytanie odpowiedź brzmi "J’en sais rien, donne-moi la main" ("nie wiem tego, podaj mi dłoń"). Być może na każde pytanie widza reżyser przewrotnie odpowiada "nie wiem tego". Być może nie o to chodzi. Może chodzi o spojrzenie na każdą życiową przygodę jak bliźniaki – z dwóch stron? Albo, że w każdym z nas tkwią dwie osoby? Ale czy na pewno? J’en sais rien.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Podaj mi dłoń (2008)
Młodzi, nadzy, apetyczni"Podaj mi dłoń" to specyficzne kino skierowane do specyficznego odbiorcy. Idealne dla osób lubujących się... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
