Recenzja filmu

Be Cool (2005)

Kino rozrywkowe rządzi się swoimi prawami: ma być prosty humor, niezbyt skomplikowana fabuła, gwiazdorska obsada, no i najlepiej, żeby była to kontynuacja popularnego tytułu. Film F. Gary’ego Gray’a posiada wszystkie te cechy, choć dla niektórych okażą się one wątpliwymi zaletami. "Be cool" to sequel popularnej komedii "Dorwać małego" Barry’ego Sonnenfelda z 1995 roku. Tym razem John Travolta powraca jako Chili Palmer, gangster i producent filmowy, który teraz, dla odmiany postanawia zająć się przemysłem muzycznym. Zadaniem, jakie sobie stawia, ma być wylansowanie młodej utalentowanej wokalistki Lindy Moon. Ale sprawa nie jest prosta, bo dziewczyna jest już związana kontraktem z kimś innym. Palmer będzie musiał zmierzyć się z rosyjskimi gangsterami i wymachującymi bronią raperami. "Be cool" niczym nie zaskakuje. Powielanie tego samego pomysłu rzadko kiedy przynosi spodziewany efekt, tak jest i tym razem - sequel jest o wiele gorszy niż część pierwsza. Luźno powiązane sceny, które sprawiają wrażenie zabawnych na siłę, banalne dialogi i mało wciągająca fabuła nie są w stanie wywołać nic więcej poza delikatnym uśmieszkiem politowania pomieszanym ze znudzeniem. Całości nie ratuje nawet doskonała obsada (Uma Thurman, John Travolta, Harvey Keitel, Vince Vaughn, Danny DeVito ), bo przy tak uproszczonym scenariuszu gwiazdy nie mają okazji błyszczeć. Jedyną sceną w "Be cool", na którą patrzy się z przyjemnością jest pełen gracji i erotyzmu taniec Johna Travolty i Umy Thurman będący nawiązaniem do słynnego "Pulp Fiction".