Recenzja filmu

Ghost Dog: Droga samuraja (1999)

Jim Jarmusch uwielbia outsiderów, wykolejeńców i straceńców - czyni ich bohaterami każdego ze swoich filmów. Jeżeli oglądamy jego dzieło, wiemy, że bohaterem snutej przez Jarmuscha opowieści będzie postać niepowtarzalna, nieszablonowa i niezwykła. Do powyższego opisu jak ulał pasuje Ghost Dog, bohater kolejnego filmu tego reżysera. Jednak Ghost Dog, mimo, że odpowiada temu archetypowi, jest od innych bohaterów dzieł reżysera zupełnie różny. Ba! Jest zupełnie różny od wszystkich ludzi żyjących na Ziemi! Wszak nieczęsto spotyka się ogromnego, mieszkającego na dachu Murzyna, budowniczego gołębników, który jednocześnie pracuje na usługach mafii i żyje w zgodzie z zasadami.... kodeksu samurajskiego. Ścieżka jego życia jest Drogą Samuraja. Zadziwiające jest to, że Ghost Dog, wybierając taką filozofię, ukochał życie i podkreśla, że jest dla niego wielką wartością, a zmuszony jest do... zabijania. Zmusił go do tego specyficzny system wartości. Otóż Ghost Dog (grany przez Foresta Whitakera), gdy był jeszcze typowym dzieckiem ulicy i ani w głowie mu były samurajskie kodeksy, został skatowany przez rówieśników. Od marnego końca uratował go przypadkiem przejeżdżający w okolicy zajścia, członek mafii. Kilka lat później Ghost Dog, jako - jak to określił później jego wybawca - wielki, groźny Murzyn z gołębiem na ramieniu, odnalazł, tego, kto uratował mu życie i przysiągł mu służyć zgodnie z kodeksem samurajskim. Nie była to zwykła służba. Gangster, widząc, z kim ma do czynienia, szybko pomyślał o Ghost Dogu jako o dobrym materiale do "czarnej roboty" i zaczął go szkolić w tym kierunku. Szybko okazało się, że Ghost Dog w swym fachu jest prawdziwym artystą, niemniejszym niż sam Leon Zawodowiec. Zresztą gołym okiem widać, że Jarmusch zapożyczył kilka aspektów z arcydzieła Bessona. Głośnym echem odbija się w "Ghost Dogu" także twórczość Quentina Tarantino, zapożyczenie te są widoczne zwłaszcza w perfekcyjne zrealizowanych i wywołujących śmiech scenach finezyjnych morderstw, jakich dokonywał Ghost Dog. Jednak mimo wielu zapożyczeń i odwołań "Ghost Dog" to film, w którym wszechobecny jest niepowtarzalny styl Jima Jarmuscha. Co prawda zupełnie inny od dotychczasowych, ale w ten sam sposób klimatyczny i humorystyczny. Jarmusch pokazuje swoją wielkość w "Ghost Dogu", tworząc najambitniejszy, najmądrzejszy i najdojrzalszy film w karierze i umiejętnie łącząc to z doskonałym, często pojawiającym się humorem, który jest w dziełach tego reżysera wszechobecny. Reżyser doskonale portretuje swego bohatera jako człowieka samotnego, którego jedynymi przyjaciółmi są mała dziewczynka i sprzedający lody imigrant z Francji, z którym rozumie się bez słów, dosłownie i w przenośni, gdyż Francuz nie potrafi mówić w języku innym niż ojczysty, co rodzi zresztą szereg zabawnych sytuacji. Jednak "dziwność" Ghost Doga, a także jego perfekcja w działaniu, budzą niepokój mafiosów, którzy dopatrują się w nim zagrożenia i nie zamierzają tak zostawić całej sytuacji. Od tej pory Ghost Dog musi zmagać się z hordą przebiegłych gangsterów, dla których nie ma respektu i poważania. Szacunek budzi w nim, tak jak dla każdego samuraja, wyłącznie jego Pan. "Ghost Dog" to cudowne i błyskotliwe dzieło o człowieku, który nie pasował do współczesnego świata, gdyż jako jeden z niewielu miał swoje własne zasady i bez wyjątku ich przestrzegał. To wielkie, emocjonalne dzieło sztuki z doskonałą hip-hopową muzyką, o człowieku, który wybrał swoją drogę i kroczył nią bez względu na okoliczności.