Recenzja filmu

Zoolander (2001)

Komedie filmowe można z grubsza podzielić na dwa rodzaje: mądre i głupie. Pierwsze wymagają od widza pewnej wiedzy i przygotowania, drugie zaś starają się bawić nas absurdalnymi dowcipami, których poziom niejednokrotnie pozostawia wiele do życzenia. Do tych ostatnich zalicza się najnowszy film w reżyserii Bena Stillera pt. "Zoolander". Bohaterem obrazu jest Derek Zoolander, cieszący się od wielu lat ogromną popularnością model, którego kariera zaczyna raptownie się kończyć. Derek nie zdobywa po raz czwarty z rzędu nagrody dla Męskiego Modelu Roku, a kiedy jeszcze jego współlokatorzy giną w tragicznym wypadku na stacji benzynowej postanawia zerwać z zawodem. Na to nie chcą się jednak zgodzić jego szefowie pragnący wykorzystać Zoolandera do dokonania zamachu na prezydenta Malezji, człowieka, który zabronił dzieciom w swoim kraju pracować, a tym samym naraził cały świat mody na ogromne starty finansowe. Na trop owej afery wpada wścibska dziennikarka Christine Taylor... Fabuła, jak widać po powyższym streszczeniu, do najprostszych, a zarazem najmądrzejszych nie należy. Historia kinematografii zna jednak głupsze historie, które opowiedziane w odpowiedni sposób potrafiły rozbawić do łez. Niestety, "Zoolander" się do nich nie zalicza. Film owszem obfituje w całą masę gagów, część z nich jest wręcz rewelacyjna (np. pojedynek modeli), ale większość pozostawia wiele do życzenia. Mimo to obraz ogląda się bez znużenia. Zakręcona fabuła, duża ilość oryginalnych bohaterów i cała masa sław, które pojawiają się na ekranie w niewielkich rólkach od Davida Bowie począwszy, na Donaldzie Trumpie skończywszy, sprawiają, że czas spędzony w kinie mija szybko i przyjemnie. "Zoolander" nie jest filmem godnym polecenia. Podejrzewam, że naprawdę spodobać się on może jedynie zagorzałym wielbicielom i wielbicielkom Bena Stillera, wszystkim pozostałym radzę poczekać do premiery komedii na wideo.