Film "Sto głosów" Matthew Asnera i Danny’ego Golda został pomyślany jako podróż sentymentalna. I nie chodzi w tym wypadku o nostalgiczną wędrówkę, ale o możliwość konfrontacji z własną historią, z losami poprzednich pokoleń, pęknięciami na płaszczyźnie dziejów i tożsamości.
Grupa amerykańskich kantorów wybrała się w podróż do Polski, gdzie ze swoimi koncertami odwiedziła krakowską Filharmonię, Teatr Żydowski w Warszawie, Operę Narodową i wiele innych miejsc. Na mapie całego kraju muzycy trafili na ślady dawnej obecności kultury żydowskiej, miejsca zapomniane lub starannie pielęgnowane, zapomniane pomniki i ostoje tradycji.
Wielu z nich posiada polskie korzenie, a każdy dysponuje wiedzą o Polsce pochodzącą z rozpowszechnionych stereotypów (często zgodnych z prawdą), rodzinnych opowieści, świadomości historycznej. W ich oczach przeszłość miesza się z teraźniejszością, obrazy małych miast zlewają się z wyobrażeniami o Szettlach, a to, czego nie dopowiada własna pamięć, zostaje uzupełnione przez kulturowe klisze. Widoki współczesnej Warszawy ustępują miejsca dawnym fotografiom, śpiew kantorów zostaje skonfrontowany z ujęciami z dawnych filmów, w miejsce obecnej społeczności wkracza "Austeria".
Przez to "Sto głosów" odzwierciedla tezę, która pada na początku filmu. "Polacy skarżą się na ból fantomowy" – mówi Marcus Feldman, inicjator trasy koncertowej. Brak im tej części tożsamości, która została odebrana w czasie drugiej wojny światowej, kiedy z mapy tradycji zniknęła kultura żydowska. Pozostała wyrwa w świadomości, tęsknota za fundamentalnym elementem. Stąd też potrzeba podążania za śladami i pozostałościami. W filmie Asnera i Golda kraj nagle zapełnia się kolorami, energią, tętni życiem, znikają szarości, a tradycja muzyczna wywołuje poczucie trwania w wiecznym teraz.
Grupa amerykańskich kantorów wybrała się w podróż do Polski, gdzie ze swoimi koncertami odwiedziła krakowską Filharmonię, Teatr Żydowski w Warszawie, Operę Narodową i wiele innych miejsc. Na mapie całego kraju muzycy trafili na ślady dawnej obecności kultury żydowskiej, miejsca zapomniane lub starannie pielęgnowane, zapomniane pomniki i ostoje tradycji.
Wielu z nich posiada polskie korzenie, a każdy dysponuje wiedzą o Polsce pochodzącą z rozpowszechnionych stereotypów (często zgodnych z prawdą), rodzinnych opowieści, świadomości historycznej. W ich oczach przeszłość miesza się z teraźniejszością, obrazy małych miast zlewają się z wyobrażeniami o Szettlach, a to, czego nie dopowiada własna pamięć, zostaje uzupełnione przez kulturowe klisze. Widoki współczesnej Warszawy ustępują miejsca dawnym fotografiom, śpiew kantorów zostaje skonfrontowany z ujęciami z dawnych filmów, w miejsce obecnej społeczności wkracza "Austeria".
Przez to "Sto głosów" odzwierciedla tezę, która pada na początku filmu. "Polacy skarżą się na ból fantomowy" – mówi Marcus Feldman, inicjator trasy koncertowej. Brak im tej części tożsamości, która została odebrana w czasie drugiej wojny światowej, kiedy z mapy tradycji zniknęła kultura żydowska. Pozostała wyrwa w świadomości, tęsknota za fundamentalnym elementem. Stąd też potrzeba podążania za śladami i pozostałościami. W filmie Asnera i Golda kraj nagle zapełnia się kolorami, energią, tętni życiem, znikają szarości, a tradycja muzyczna wywołuje poczucie trwania w wiecznym teraz.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
