Recenzja filmu

Dr T i kobiety (2000)

Z nowym filmem Roberta Altmana zetknąłem się dopiero za pośrednictwem plakatu w auli kina. Po seansie wyszedłem jednak lekko zdegustowany. Wielkie nazwisko reżysera, dobra obsada, a jednak jest to obraz, który trudno polecić znajomym. Prawie zawsze jest tak, że idę do kina na film, o którym już coś wiem. Wybieram te tytuły, które zyskały pewną popularność, zostały przychylnie przyjęte zarówno przez ludzi piszących zawodowo o filmie, jak też przez zwykłych widzów. Czy tym razem się pomyliłem? Chyba tak, bo sam film nie wnosi niczego nowego, nie uderza widza swą lekkością, nie wciąga w wir akcji, nie przytłacza grobową atmosferą. Tego wszystkiego w tym filmie nie ma. A może właśnie, dlatego jest inny. Odkrywa lekko snobistyczne podejście do życia bogatych ludzi, sytuacje śmieszne, ale jednocześnie tragiczne. Zagubienie w świecie lekkiego bytu, polowań, pól golfowych, wytwornych sklepów. W takim właśnie świecie żyje dr Sully Travis (Richard Gere), zwany popularnie Doktorem T. Zgodnie ze swoją profesją leczy wyłącznie kobiety, w domu otaczają go wyłącznie kobiety i tylko koleżeńskie polowania są pewną odskocznią od tej pułapki, w którą zaczyna wpadać. Nieudany ślub córki sprawia, że musi szukać ratunku, musi wyzwolić się z tego marazmu, który zaczyna go przytłaczać. Postanawia zostawić wszystko i uciec. Choć samo zakończenie filmu jest bardzo abstrakcyjne, to jednak porodu w taki właśnie sposób nikt jeszcze nie pokazał. Zrobił to Altman i tu widoczna jest jego wielkość i oryginalność. Scena ta jest również swoistym wyzwoleniem głównego bohatera, jego formą ratunku i nadzieją na to, że jeszcze nie wszystko jest stracone.