Recenzja filmu

Wyścig z czasem (2003)

"Jak rozwikłasz sprawę morderstwa, gdy dowody zbrodni wskazują na Ciebie?" brzmi hasło promocyjne najnowszego filmu Denzela Washingtona. Już sam slogan zapowiada, iż "Wyścig z czasem" - bo taki tytuł nosi owo dziełko - będzie standardową produkcją sensacyjną, jakich kino zna już wiele i która niczym nas nie zaskoczy. I rzeczywiście. "Wyścig z czasem" to bodajże jeden z najbardziej schematycznych i naiwnych filmów, jakie zagościły w ostatnim czasie na naszych ekranach. Matt Lee Whitlock (Denzel Washington) jest szeryfem niewielkiego posterunku policji w małym i cichym miasteczku na Florydzie o nazwie Banyan Key. W mieścinie, która liczy 1334 mieszkańców, z reguły nic się nie dzieje a największe problemy sprawiają stróżom prawa pijani klienci nocnych barów, agresywni mężowie bądź turyści. Jednak pewnego dnia spokój pryska. W mieście zostaje popełnione podwójne morderstwo, a w całą sprawę zamieszany jest szeryf Whitlock, który skrycie romansował z jedną z ofiar. Co gorsza, wszystkie tropy wskazują, iż to on miał powód i mógł popełnić zbrodnię. Chcąc udowodnić swoją niewinność, Matt musi odnaleźć mordercę, zanim policja oskarży o morderstwo jego. Rozpoczyna się wyścig z czasem... Czytając streszczenie można mieć nadzieję, że "Wyścig z czasem", choć nie grzeszy oryginalnością, to jednak jest w stanie zapewnić nam kilkadziesiąt minut godziwej rozrywki. Nic bardziej mylnego. Przez pierwsze pół godziny w filmie niewiele się dzieje i kiedy bohater popada w poważne tarapaty, widzowie są już poważnie znudzeni całą historią i średnio przejmują się dalszymi losami szeryfa. Sprawę pokpili również scenarzyści, którzy uznali chyba, że współczesna publiczność uwierzy we wszystko, co jej się pokaże na ekranie. "Wyścig z czasem" pełen jest uproszczeń i naiwnych rozwiązań fabularnych, które sprawiają, że na filmowe wydarzenia patrzymy z pewnym niedowierzaniem, co skutecznie uniemożliwia zaangażowanie się w całą historię. Obraz pełen jest więc schematów i zbiegów okoliczności, które sprawiają, że śledztwo opóźnia się, co daje szeryfowi więcej czasu na prowadzenie własnego dochodzenia - świadkowie wychodzą na lunch, nie mogą podejść do telefonu, albo okazują się być totalnie niewiarygodni. Scena, w której szeryf kasuje bilingi, by usunąć z nich kompromitujące go dane i podsuwa policji sfałszowane wydruki, serdecznie mnie ubawiła. Szczytem absurdu jest również zakończenie filmu. Scenarzyści zapewne mieli ambicję zaskoczyć publiczność, ale uczynili to kosztem logiki, sensu i prawdopodobieństwa. Byłbym niesprawiedliwy, gdybym jednak całkowicie potępił "Wyścig z czasem". Film ma również swoje plusy, które co prawda nie są na tyle duże, żeby - jak mówił prezes Ochódzki - przysłonić mi minusy, ale zasługują na uwagę. Pierwszym z nich jest muzyka autorstwa Graeme Revella, którą jeden z zachodnich recenzentów określił jako "skrzyżowanie twórczości Marka Ishama z Buena Vista Social Club". Jazzujące kompozycje, w których znalazło się miejsce na solowe gitary i trąbki nie dość, że cieszą ucho, to jeszcze doskonale ilustrują opowiadane wydarzenia. Wraz z dusznymi zdjęciami Theo van de Sande'a tworzą mroczny klimat obrazu, który nawiązuje do tradycji filmu noir. Pochwalić należy również grę Denzela Washingtona, który z tego zadania wychodzi obronną ręką. Jest przekonujący w swojej roli i tylko żałować należy, że scenariusz nie dał mu szans na rozwinięcie skrzydeł. "Wyścig z czasem" to na wskroś przeciętna, schematyczna i naiwna produkcja sensacyjna, która spośród setek filmów o podobnej tematyce wyróżnia się tylko doskonałą ścieżką dźwiękową. Z powodzeniem można sobie odpuścić wizytę w kinie i poczekać na premierę DVD.