Jacqueline Kennedy Onassis – do 22 listopada 1963 roku ikona mody i jedna z najpopularniejszych kobiet w Stanach Zjednoczonych. Osoba znana i lubiana. Żona jednego z najbardziej rozpoznawalnych prezydentów USA. Słowem, osoba wielce szczęśliwa. Aż do wspomnianego 22 listopada, kiedy to opinią publiczną na całym świecie wstrząsnęła straszliwa wiadomość o zabójstwie 35. prezydenta Stanów Zjednoczonych, Johna Fitzgeralda Kennedy’ego.
I właściwie każda osoba wybierająca się na "Jackie" powinna znać te podstawowe informacje o pierwszej damie, ponieważ w filmie Pablo Larraína nie jest powiedziane nic na temat przeszłości głównej bohaterki. Biografia Jacqueline skupia się tylko na kilku tygodniach od śmierci Johna Kennedy’ego i emocjach targających główną bohaterką.
Nie dziwi więc, że w castingu wybrana została do roli pierwszoplanowej aktorka potrafiąca wcielić się w postaci wielowymiarowe. Natalie Portman, znana choćby z takich filmów jak "Leon Zawodowiec" czy "Czarny Łabędź", nadaje postaci Jackie niezwykłą głębię, czyni ją złożoną i trudną, ale także pełną wdzięku. Filmowana często przy użyciu zbliżeń na twarz lub popiersie Portman, grająca na dodatek postać historyczną - co również niesie za sobą pewne trudności - zmuszona jest do gry przez dużą część filmu prawie tylko i wyłącznie twarzą. Rola – delikatnie mówiąc – nieprzeciętna. Jeszcze jedną rolą mogącą zainteresować widza jest ta, odgrywana przez John Hurta – księdza, do którego Jackie Kennedy przychodzi odbyć rozmowę na tematy dość metafizyczne (i co ciekawe nieprzepełnione patetycznością).
Ponownie sprawdza się maksyma: jeśli film wychodzi kiepski, jest to wina scenarzysty, natomiast gdy produkcja się udaje, wszystkie laury zbiera reżyser. Mimo pewnego chaosu narracyjnego, niebezpiecznie dużej ilości poprzeplatanych wątków i nieliniowej fabuły, obraz sprawia wrażenie spójnego i wręcz wyciszonego – wielki plus dla reżysera. Najprawdopodobniej jest to kwestia doświadczenia jakim dysponuje Pablo Larraín w zakresie filmów o polityce (na przykład "Nie"). Mimo iż, formalnie "Jackie" jest arcydziełem, to widz momentami może się nudzić na skutek dłużyzn scenariuszowych. Wystarczy jednak spojrzeć na nazwisko scenarzysty, aby uświadomić sobie, że i tak jest to swego rodzaju sukces. Albowiem Noah Oppenheim jest odpowiedzialny za takie "hity" jak "Więzień labiryntu" czy "Seria Niezgodna: Wierna".
Praca kamery jest zgodna z najnowszymi trendami. Delikatnie trzęsąca się kamera i w wielu momentach ewidentne filmowanie z ręki. Na dodatek świetne kostiumy i scenografia. Wszystko to, sprawia, że "Jackie" to film dopracowany na prawie każdej płaszczyźnie. Poza tym zrobił to, co każdy film biograficzny powinien. Sprawił, że postanowiłem dowiedzieć się więcej o Jackie Kennedy.
I właściwie każda osoba wybierająca się na "Jackie" powinna znać te podstawowe informacje o pierwszej damie, ponieważ w filmie Pablo Larraína nie jest powiedziane nic na temat przeszłości głównej bohaterki. Biografia Jacqueline skupia się tylko na kilku tygodniach od śmierci Johna Kennedy’ego i emocjach targających główną bohaterką.
Nie dziwi więc, że w castingu wybrana została do roli pierwszoplanowej aktorka potrafiąca wcielić się w postaci wielowymiarowe. Natalie Portman, znana choćby z takich filmów jak "Leon Zawodowiec" czy "Czarny Łabędź", nadaje postaci Jackie niezwykłą głębię, czyni ją złożoną i trudną, ale także pełną wdzięku. Filmowana często przy użyciu zbliżeń na twarz lub popiersie Portman, grająca na dodatek postać historyczną - co również niesie za sobą pewne trudności - zmuszona jest do gry przez dużą część filmu prawie tylko i wyłącznie twarzą. Rola – delikatnie mówiąc – nieprzeciętna. Jeszcze jedną rolą mogącą zainteresować widza jest ta, odgrywana przez John Hurta – księdza, do którego Jackie Kennedy przychodzi odbyć rozmowę na tematy dość metafizyczne (i co ciekawe nieprzepełnione patetycznością).
Ponownie sprawdza się maksyma: jeśli film wychodzi kiepski, jest to wina scenarzysty, natomiast gdy produkcja się udaje, wszystkie laury zbiera reżyser. Mimo pewnego chaosu narracyjnego, niebezpiecznie dużej ilości poprzeplatanych wątków i nieliniowej fabuły, obraz sprawia wrażenie spójnego i wręcz wyciszonego – wielki plus dla reżysera. Najprawdopodobniej jest to kwestia doświadczenia jakim dysponuje Pablo Larraín w zakresie filmów o polityce (na przykład "Nie"). Mimo iż, formalnie "Jackie" jest arcydziełem, to widz momentami może się nudzić na skutek dłużyzn scenariuszowych. Wystarczy jednak spojrzeć na nazwisko scenarzysty, aby uświadomić sobie, że i tak jest to swego rodzaju sukces. Albowiem Noah Oppenheim jest odpowiedzialny za takie "hity" jak "Więzień labiryntu" czy "Seria Niezgodna: Wierna".
Praca kamery jest zgodna z najnowszymi trendami. Delikatnie trzęsąca się kamera i w wielu momentach ewidentne filmowanie z ręki. Na dodatek świetne kostiumy i scenografia. Wszystko to, sprawia, że "Jackie" to film dopracowany na prawie każdej płaszczyźnie. Poza tym zrobił to, co każdy film biograficzny powinien. Sprawił, że postanowiłem dowiedzieć się więcej o Jackie Kennedy.
Moja ocena:
8
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Jackie (2016)
Intymny portretZ biografiami wielkich ludzi na dużym ekranie zwykle jest następujący problem. Twórcy często chcą w... czytaj więcej
Recenzja Jackie (2016)
Umarł król, niech żyje królZwiastun nie sugerował, że w filmie zobaczymy wartką akcję skupiającą się wokół dnia zamachu na... czytaj więcej
Recenzja Jackie (2016)
Mit JackieStrach. Nadzieja i strach. To czułem przed seansem "Jackie", filmu opowiadającego o żonie 35 prezydenta... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
