Recenzja filmu

Vanity Fair. Targowisko próżności (2004)

Oglądając "Vanity Fair" czyli "Targowisko próżności" nabrałam przekonania, że świat przez 200 lat niewiele się zmienił. Społeczeństwo nadal jest podzielone na klasy; kiedyś podział wyznaczały pieniądze oraz urodzenie. Dziś - tylko pieniądze. Dzięki temu awans społeczny jest łatwiejszy. Nie trzeba mieć w rodzinie szlachty, wystarczy praca w korporacji, która zapewnia wysoką pensję i już można wspinać się po szczeblach kariery. Przede wszystkim kobiety mają ułatwioną drogę do sukcesu, bo w czasach Napoleona rzadko pracowały, a pozycję w społeczeństwie dostawały w spadku po rodzicach lub w prezencie ślubnym od mężów. Te najbardziej ambitne musiały lawirować, przypochlebiać się, czarować i wiecznie się uśmiechać, by wejść na najlepsze salony. Zupełnie jak dziś do najmodniejszych klubów, których selekcjonerzy bywają bezlitośni jak angielska dziewiętnastowieczna socjeta. Na karierę i królowanie na salonach nastawia się bohaterka powieści Williama Makepeace'a "Targowisko próżności", która jest literackim pierwowzorem filmu Nair. Becky Sharp żyła w biedzie, szybko została sierotą. Wychowała się na pensji dla panien, gdzie zaprzyjaźniła się z Amelią Sedley. Wszyscy poza Amelią przypominali Becky, że jej miejsce jest na samym dole drabiny społecznej. Ona jednak się zawzięła i postanowiła wszelkimi dostępnymi środkami dopiąć celu - stać się bogatą, wpływową i znaczącą damą. Śledzimy losy Becky i jej awansu, jednocześnie przypatrując się losom Amelii, która jest zakochana w młodym George'u, nuworyszu o ogromnych ambicjach. George to męski odpowiednik Becky, tyle że ma już pieniądze i chce zdobyć tylko tytuł. Wybory, których dokonują Becky i Amelia wchodzę ze sobą w dialog. Na ich tle Nair prowadzi cicha dyskusję na temat wartości. Czy ambicja, osiąganie celów jest w coś warte, jeśli nie masz się z kim swoim sukcesem podzielić? Czy za pieniądze można kupić wszystko? Stawia pytania, ale nie udziela klarownych odpowiedzi, zostawiając je widzowi. Swoją opowieść toczy powoli, film trwa ponad 2 godziny. Dzięki pięknym kostiumom oraz scenografii można poczuć choć namiastkę klimatu czasów napoleońskich. Zachwyca Reese Witherspoon, która najwyraźniej wyrosła z ról niedojrzałych, dziecinnych trzpiotek. Nair dała jej świetną szansę na rozwinięcie aktorskich skrzydeł. W "Vanity Fair" pojawia się też wątek sentymentalny dla reżyserki - jej ojczyzna, czyli Indie. "Targowisko próżności" to solidny, kobiecy film, który jest jak zwierciadło przechadzające się po gościńcu. Mimo kostiumów wyraźnie odbija i dzisiejszy świat.