Recenzja filmu

Rango (2011)

Pościgi, strzelaniny, wybuchy i nieogarnięty kameleon – tak w skrócie można by opisać animowany film reżysera "Piratów Z Karaibów", Gore'a Vebinskiego. "Rango" nie jest kolejną "bajką", którą można puścić swoim pociechom, żeby się choć na trochę uspokoiły. Jest za to filmem, do którego sami chętnie zasiądziecie po ciężkim dniu spędzonym na karmieniu, przewijaniu i pilnowaniu Waszych małych żywych reklam napojów energetyzujących.

Tych, którzy lubią animację, przekonać do obejrzenia będzie łatwo. Postaram się więc namówić tych, którzy w tym gatunku nie gustują. Pierwszym orężem, jakiego użyje, jest klimat filmu: widzieliście kiedyś animowany western?! To chyba pierwszy tego typu pełnometrażowy film na świecie. Mało zachęcające? To dorzućcie sobie, oprócz charakterystycznych dla westernów strzelanin i pościgów, solidną dawkę wyszukanego humoru, barwne postaci i genialne nawiązania do innych filmów (m.in. Las Vegas Parano, Arizona Dream czy spaghetti westernów Sergia Leone). No ale od początku...

Tytułowy Rango to mało rozgarnięty kameleon żyjący w przytulnym terrarium, ślepo wierzący w swój talent aktorski. Typowy mieszczuch. W dziczy nawet ognia by nie rozpalił. Nie mówiąc już o znalezieniu pożywienia. Wypadek sprawia, że będzie jednak musiał zmierzyć się ze światem innym niż miasto i stawić czoła zabójczej i bezlitosnej pustyni. Przemierzając bezkresne pustkowia w morderczym słońcu, cudem unikając śmierci z rąk (czy może raczej szponów) drapieżnego ptaka, dociera w końcu do miasteczka, gdzie będzie musiał rozwiązać pewną zagadkę.

Tyle z fabuły, żeby za bardzo nie spojlerować i nie zepsuć Wam przyjemności oglądania. Równie dużo przyjemności co rozwiązywanie zagadki wspólnie z Rango mogą dostarczyć same wizualia. Istny majstersztyk! Dbałość o szczegóły powala na kolana i spędza sen z powiek animatorom kanciastych postaci z "Madagaskaru". Obraz swoją perfekcją łechta gałki oczne, powodując przyjemne uczucie mieszanki zachwytu, podziwu, niedowierzania i fascynacji. W dodatku historia jest opowiedziana świetnymi, dynamicznymi kadrami, które dodają animacji drapieżności.

Niewątpliwym atutem jest też udźwiękowienie filmu, bo swoich głosów użyczyli m.in.: Johnny Depp (Rango), Ned Beatty czy Bill Nighy i zrobili tam kawał dobrej roboty. Jeśli nie macie możliwości obejrzenia filmu z oryginalnym dubbingiem – nic nie szkodzi. Polacy nie gęsi i swój dubbing mają, a do tego niemal równie dobry jak ten z oryginału. Za jego reżyserię odpowiada oczywiście Bartosz Wierzbięta, w rolę Rango wcielił się natomiast Wojciech Paszkowski.

Pisałem na początku, że "Rango" nie jest filmem dla dzieci, choć może i nie do końca to prawda. Na pewno jednak nie jest typowym przykuwaczem dziecięcej uwagi, oblanym słodkimi kolorkami, w które ubrane są równie słodkie postaci. Te w "Rango" są bowiem często pokraczne (jak sam Rango) i przypominają raczej bohaterów z brutalnych gier komputerowych niż filmów dla dzieci. Ale starsze pociechy, gdzieś tak na przełomie swojego pierwszego dużego przeskoku w karierze szkolnej, mogą docenić film za wartką akcję i rewelacyjny obraz. Może i nie zrozumieją filmu do końca, ale niech to będzie taki bonus dla starszych widzów, którzy owe smaczki wyłapią bez problemu i będą się nimi mogli rozkoszować, usprawiedliwiając tym jednocześnie fakt, że oglądają "bajkę".