Dziwny to film. Niełatwo go zaszufladkować, odpowiednio zdefiniować. Z jednej strony ambitna patriotyczna sztuka, z drugiej komercyjna sztuczka. Oglądając "Hiszpankę", nie do końca wiadomo, co chciał osiągnąć reżyser Łukasz Barczyk, w jakich widzów celował. A przecież sam pomysł na fabułę jest co najmniej niezły.
Rok 1918. Mieszkańcy Wielkopolski pragną wydostać się spod pruskiego jarzma. Potrzebują jednak siły napędowej, by rozpocząć niepodległościowy zryw. Najlepiej charyzmatycznej, poważanej osobistości, jaką jest wybitny pianista Ignacy Jan Paderewski (w tej roli ucharakteryzowany, niemal nie do poznania Jan Frycz), przyszły premier i minister spraw zagranicznych RP. Maestro wyrusza z Londynu do ojczyzny. I tu sprostowanie, ostrzeżenie dla miłośników kina historyczno-wojennego. Przygotowania do wybuchu i powstanie wielkopolskie to tylko tło, nie jest to też biografia słynnego kompozytora. Więc może, wspomagając się tytułem, otrzymujemy wzruszający dramat z bezpośrednio ukazaną chorobą – grypą zbierająca śmiertelne żniwo?
Eksperyment – oto właściwie serwuje nam twórca m.in. erotycznego "Nieruchomego poruszyciela". Bo jakże inaczej nazwać pojedynek pomiędzy telepatami, jeśli nie swoistym eksperymentem. Początkowo zarysowana intryga, w której stawką są losy Wielkopolski i stan umysłu Paderewskiego, zapowiada faktycznie coś nad wyraz oryginalnego. I wydaje się, że każdy zostanie oczarowany, wręcz zahipnotyzowany, i będzie kibicować grupie spirytystów na czele z Żydem Funkiem (przerysowany Artur Krajewski) w walce z przebiegłym, nikczemnym doktorem Abuse (skojarzenia z "niemym" panem Mabuse z lat 20. nieprzypadkowe).
W "Hiszpance" widoczna jest zabawa gatunkami i stylami. Trochę fantasy, szczypta dreszczowca i kryminału, nieco psychologii, a nawet humoru. Jaskrawa kolorystyka, przywodząca na myśl "Grand Budapest Hotel" miesza się z groteską, ekspresjonizmem, nolanowskim snem, a także… "Gwiezdnymi wojnami". Abuse mentalnymi zdolnościami dorównuje Vaderowi, ale brakuje mu charyzmy. Wcielający się w niego, znany choćby z "Powrotu do przyszłości", Crispin Glover jest mroczny, tajemniczy, ale także anemiczny i budzący uśmiech politowania. Na drugim planie pojawia się wyrazisty Jan Peszek jako przemysłowiec Tytus Ceglarski, a filmowego amanta Krystiana, syna Tytusa gra Jakub Gierszał. Reszta międzynarodowej obsady robi miny, gestykuluje i ładnie prezentuje się w kostiumach epoki.
Największą bolączką jest to, że nie da się wsiąknąć w dziejące się na ekranie wydarzenia i polubić bohaterów. Ma się w związku z tym głęboko w nosie, czy uda się im uratować Paderewskiego. Zgoda, że unikanie martyrologii i odejście od patetycznych przemówień to zaleta, lecz co z tego, skoro ciekawsze wątki są ledwie nakreślone (patrz: słoń z Indii), a napięcie zerowe. Film dopracowano w warstwie wizualnej – widać te miliony złotych wydanych na produkcję. Barczyk może poszczycić się, dość dobrej jakości efektami specjalnymi i świetną scenografią. Zdecydowanie słabiej wypada narracja i treść. Niestety, jest… chaotycznie, rozwlekle i nudno.
Na porannym, premierowym pokazie spotkałem dwie osoby. Emeryt w skupieniu obserwował ekran, a młody chłopak wiercił się i często podświetlał telefon komórkowy, sprawdzając godzinę. Nie zdążyłem zapytać o opinię, ale wyraz twarzy wystarczył. Malowały się na niej zmęczenie, męka, zażenowanie i mętlik większy, niż po wypiciu kilku kieliszków domowego alkoholu. Jest w "Hiszpance" scena seansu spirytystycznego, zresztą nakręconego w taki sposób, że zawrót głowy murowany. Wtedy usłyszymy z ust uczestniczki, doświadczonej medium, że nic nie poczuła. I ja nie uwierzyłem w – jak głosiły promocyjne plakaty – "historię, która przekracza granice wyobraźni", a słowa "filmowe arcydzieło" określiłem jako totalne i bezczelne nadużycie. Tym bardziej zaskoczył mnie starszy jegomość, który na moje pytanie: "czy podobał się film?", dumnie – daleki od ironii – odpowiedział: "tak, było super i niech nie krytykują ci, którzy nie widzieli". Czyli to kwestia wieku, gustu, nastroju i inteligencji, aby film zrozumieć i w pełni się nim zachwycić? Ech, te polskie kino!
Rok 1918. Mieszkańcy Wielkopolski pragną wydostać się spod pruskiego jarzma. Potrzebują jednak siły napędowej, by rozpocząć niepodległościowy zryw. Najlepiej charyzmatycznej, poważanej osobistości, jaką jest wybitny pianista Ignacy Jan Paderewski (w tej roli ucharakteryzowany, niemal nie do poznania Jan Frycz), przyszły premier i minister spraw zagranicznych RP. Maestro wyrusza z Londynu do ojczyzny. I tu sprostowanie, ostrzeżenie dla miłośników kina historyczno-wojennego. Przygotowania do wybuchu i powstanie wielkopolskie to tylko tło, nie jest to też biografia słynnego kompozytora. Więc może, wspomagając się tytułem, otrzymujemy wzruszający dramat z bezpośrednio ukazaną chorobą – grypą zbierająca śmiertelne żniwo?
W "Hiszpance" widoczna jest zabawa gatunkami i stylami. Trochę fantasy, szczypta dreszczowca i kryminału, nieco psychologii, a nawet humoru. Jaskrawa kolorystyka, przywodząca na myśl "Grand Budapest Hotel" miesza się z groteską, ekspresjonizmem, nolanowskim snem, a także… "Gwiezdnymi wojnami". Abuse mentalnymi zdolnościami dorównuje Vaderowi, ale brakuje mu charyzmy. Wcielający się w niego, znany choćby z "Powrotu do przyszłości", Crispin Glover jest mroczny, tajemniczy, ale także anemiczny i budzący uśmiech politowania. Na drugim planie pojawia się wyrazisty Jan Peszek jako przemysłowiec Tytus Ceglarski, a filmowego amanta Krystiana, syna Tytusa gra Jakub Gierszał. Reszta międzynarodowej obsady robi miny, gestykuluje i ładnie prezentuje się w kostiumach epoki.
Największą bolączką jest to, że nie da się wsiąknąć w dziejące się na ekranie wydarzenia i polubić bohaterów. Ma się w związku z tym głęboko w nosie, czy uda się im uratować Paderewskiego. Zgoda, że unikanie martyrologii i odejście od patetycznych przemówień to zaleta, lecz co z tego, skoro ciekawsze wątki są ledwie nakreślone (patrz: słoń z Indii), a napięcie zerowe. Film dopracowano w warstwie wizualnej – widać te miliony złotych wydanych na produkcję. Barczyk może poszczycić się, dość dobrej jakości efektami specjalnymi i świetną scenografią. Zdecydowanie słabiej wypada narracja i treść. Niestety, jest… chaotycznie, rozwlekle i nudno.
Na porannym, premierowym pokazie spotkałem dwie osoby. Emeryt w skupieniu obserwował ekran, a młody chłopak wiercił się i często podświetlał telefon komórkowy, sprawdzając godzinę. Nie zdążyłem zapytać o opinię, ale wyraz twarzy wystarczył. Malowały się na niej zmęczenie, męka, zażenowanie i mętlik większy, niż po wypiciu kilku kieliszków domowego alkoholu. Jest w "Hiszpance" scena seansu spirytystycznego, zresztą nakręconego w taki sposób, że zawrót głowy murowany. Wtedy usłyszymy z ust uczestniczki, doświadczonej medium, że nic nie poczuła. I ja nie uwierzyłem w – jak głosiły promocyjne plakaty – "historię, która przekracza granice wyobraźni", a słowa "filmowe arcydzieło" określiłem jako totalne i bezczelne nadużycie. Tym bardziej zaskoczył mnie starszy jegomość, który na moje pytanie: "czy podobał się film?", dumnie – daleki od ironii – odpowiedział: "tak, było super i niech nie krytykują ci, którzy nie widzieli". Czyli to kwestia wieku, gustu, nastroju i inteligencji, aby film zrozumieć i w pełni się nim zachwycić? Ech, te polskie kino!
Moja ocena:
3
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Hiszpanka (2014)
Zmarnowane szanseChociaż z polskim kinem nie jest ostatnimi czasy najgorzej, to na trącące oksymoronem hasło "polska... czytaj więcej
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
