Recenzja filmu

Kobieta w ukryciu (2013)

"Niewidzialna kobieta" jest historią romansu pisarza Karola Dickensa (Ralph Fiennes, który jest jednocześnie reżyserem obrazu) u szczytu sławy i młodej aktorki Nelly Ternan (Felicity Jones). Już w zapowiedziach filmu "zdradzono", że ich romans trwał nieprzerwanie do śmierci pisarza, co początkowo mnie oburzyło, ale po seansie nie czułam się źle ze świadomością posiadania tej informacji wcześniej. Śledzimy zarówno rozkwit uczucia, jak i życie Nelly po śmierci Dickensa, co pięknie podsumowuje ich miłość.


Kochankowie spotykają się na jednej z prób sztuki powieściopisarza, gdzie poznajemy bohaterów naszej historii. Nelly jest najmłodszą z córek samotnej pani Ternan (Kristin Scott Thomas), a Dickens mężem korpulentnej i lekko zblazowanej na widok pięknych niewiast Catherine (Joanna Scanlan) oraz ojcem gromadki dzieci. W czasach nieskazitelnej etykiety ciężko uchwycić moment zaangażowania się w nieproszone uczucie pomiędzy kochankami, przyzwoitki wkraczają z impetem, zanim jesteśmy w stanie miłość zauważyć. Niespiesznie, wśród obaw pani Ternan o reputację córki, lęków podle traktowanej żony Dickensa i doceniania prostych codziennych czynności, uczuciu dano szansę.

"Czy lubisz to życie? Ja nie potrafiłbym tak żyć" - wyznaje Karolowi Nelly. Ten zmaga się z tłumami fanów w każdym publicznym miejscu. Jest dobroduszny, wspiera bezdomne chore dzieci, ale jego kontakt z żoną to tylko wymiany zdawkowych uprzejmości. Szczerze wzrusza go dojrzałość i świeżość kochanki, której mówi, że najbardziej lubi wschody słońca, kiedy wszystko na nowo jest gotowe do życia. Nelly mówi matce, że nie była już dzieckiem, kiedy zakochała się w swoim idolu, ale stale mota się, pytając rodzinę, co powinna zrobić. Dopiero z czasem nabiera wspomnianej przez Dickensa dojrzałości i nieobecna dla innych, godzi się wieść bogate życie w ukryciu. "Każdy ma swój sekret. Ten jest nasz" - wyznaje Dickensowi, uśmiechając się pełnią melancholii.


"Niewidzialna kobieta" to ten rodzaj kostiumowego dramatu, w którym fabuła toczy się niespiesznie, więc od początku warto cieszyć oczy obrazami. Kwieciste suknie Nelly, barwne stoły pełne wyborności czy gra spojrzeń kochanków to tylko przedsmak tego, co wizualnie film ma do zaoferowania. Rob Hardy (autor zdjęć do rewelacyjnego "Broken") stworzył kameralny obraz przywodzący na myśl "Jane Eyre" czy liryczniejsze "Wichrowe Wzgórza". Cieszy, że realizacji projektu podjęli się Brytyjczycy, bo oni dokładnie wiedzą, jak takie pozycje tworzyć. Film jest adaptacją książki Claire Tomalin i idealnie kreśli wzorce wiktoriańskiej literatury. Nic dziwnego, że Ralph Fiennes chciał powołać do życia swojego Dickensa. Uznany bogaty mężczyzna bez mrugnięcia okiem mógł porzucić matkę swoich dzieci i oddać się romansowi. Kobiety były skazane na humory i skutki decyzji mężczyzn, poświęcając własne ambicje, a mężczyźni żyli pełnią życia.

Brakowało mi tej romantycznej finezji, która stawia oczko wyżej podobne pozycje, jak rozbuchana wizualnie "Anna Karenina" czy dzielna "Młoda Wiktoria". Piękno kostiumów zachwyca i szczerze uważam, że wśród nominowanych pozycji, które widziałam wszystkie, "Niewidzialnej kobiecie" Oscar się należy. Ten film lubi się za klasyczne "Nie powinnam, ale tak bym chciała" i zaangażowanie emocjonalne, które rodzi. Zawsze miłości powinniśmy kibicować najgoręcej, a tu jest podana w tej uroczej sentymentalnej oprawie, którą takie dziewczyny jak ja lubią najbardziej. Wierzę, że polscy dystrybutorzy dadzą jednak szansę temu eleganckiemu i ujmującemu romansowi.