Recenzja filmu

Logan: Wolverine (2017)

"Logan" to ostatni film, w którym Hugh Jackman wciela się w rolę Wolverine'a, niezniszczalnego mutanta uzbrojonego w szpony z adamentium. Na swojej drodze spotyka Laurę, młodą dziewczynę potrzebującą jego pomocy. Wspólnie spróbują uciec przed ludźmi, którzy chcą zabić każdego mutanta, który pozostał przy życiu.

"Logan" jest zabójczo bezkompromisowym filmem. Wolverine przedstawiony jest tak, jak powinien od zawsze, nie zatrzymywany czystością filmów o kategorii pg-13, zarówno w ilości przemocy, jak i przede wszystkim historii, która nie musi już być odpowiednia dla młodszej widowni. Rosomak nie jest już superbohaterem, bliżej mu do Mad Maxa niż do Iron Mana. Jest człowiekiem pełnym słabości, jego dłonie drżą przez nerwy zerwane od używania szponów, każdy cios, który zadaje wiąże się z ogromnym bólem. Decyzja o pokazaniu wyraźnych ran na dłoniach sprawiła, że każde wyjęcie pazurów robi wrażenie decyzji przepełnionej desperacją. Zamiast superbohaterskich ujęć pokazujących jego bohaterskość widzimy cierpienie stojące za jego walką. Z tego powodu sceny walki są chaotyczne, brutalne i nieprzyjemne, a w ich centrum stoi chęć pokazania emocji bohatera. Historia w pełni współgra ze wzrostem przemocy, na którą pozwoliła zmiana kategorii wiekowej. Logan stał się alkoholikiem, a zamiast heroizmu obserwujemy jego zmagania z własnymi problemami. Aktem bohaterstwa staje się tu pozostanie u boku chorego Charlesa Xaviera i decyzja o zabraniu ze sobą Laury. Dzięki temu fabuła filmu staje się bardziej osobista, skupia się na nim i na ludziach, na których mu zależy. 


Film jest mocno ugruntowany w realizmie. Odcina się od komiksowej bajkowości, jak Logan sam powiedział o swojej rzeczywistości, tu ludzie umierają, a wszystko co się dzieje ma poważne konsekwencje. Wizja niedalekiej przyszłości jest subtelna, zawiera tylko to, co z dużym prawdopodobieństwem może się pojawić w naszej rzeczywistości. Nawet decyzje które z początku zdawały się odchodzić od tego realizmu pojawiły się po to, by zestawić świat Logana z tym, co pojawia się w innych filmach komiksowych.

Hugh Jackman jeszcze nigdy tak dobrze nie zagrał ikonicznego herosa. W każdym kroku widać ogromy ból. Doskonale oddaje fizyczność postaci, jego dawną siłę połączoną ze zniszczeniem, które dokonało się w nim przez lata. Swój talent pokazał Patrick Stewart, jego Charles Xavier jest zupełnie nowym spojrzeniem na tę postać. Nigdy wcześniej w kinie nie pokazano suberbohatera, który zmagałby się z tak przyziemnym wrogiem – starością. Wpływ wieku na jego umiejętności jest ważnym i niezwykle oryginalnym elementem filmu. Laura, zagrana przez Dafne Keen łączy w sobie dziecięcą energię z wewnętrznym chaosem i wściekłością, wynikającymi z jej przeszłości. Filmowi złoczyńcy, choć dość prości w swoich kreacjach, spełniają swoją najważniejszą rolę – są ohydni, można ich znienawidzić i nie można doczekać się ich porażki.


Po premierze "Deadpoola" pojawiły się obawy, że studia filmowe wyciągną złą lekcję z sukcesu filmu – otóż, że jedyną jego przyczyną była wyższa kategoria wiekowa, pomijając jego oryginalność i siłę dobrze napisanych postaci. W przypadku "Logana" widać, że jest zupełnie inaczej. "Logan" ma własny, twardy i bezkompromisowy styl, jego realizm jest jeszcze wyraźniejszy niż w "Mrocznym Rycerzu". To dobrze napisana, zamknięta historia, która nie próbuje sprzedać następnych filmów. To historia przepełniona emocjami, w której akcja pojawia się po to, by pogłębić charakter postaci i to, z czym się zmagają. "Logan" jest najlepszym filmem z serii o X-menach i jednym z najlepszych komiksowych filmów, jakie kiedykolwiek powstały.