Recenzja filmu

Młodość (2015)

Smutną prozą życia jest fakt, że im więcej filmów się ogląda, tym ciężej o znalezienie takiego, który czymś mógłby olśnić bądź zaskoczyć. Moment, w którym na taką perełkę się natrafia jest wtedy bardzo satysfakcjonujący. A co dopiero, gdy mowa o filmie, na który czeka się dwa lata, pokładając w nim wszelkie nadzieje? Stawia mu się poprzeczkę tak wysoko, że nawet Jelena Isinbajewa na sterydach nie byłaby w stanie jej przeskoczyć. Jak takiemu wyzwaniu sprostać? Spytajcie Paolo Sorrentino, który zaczarował po raz kolejny.
"Młodość" to drugi film w karierze włoskiego reżysera, w którym język Dantego zastąpiono tym Szekspira. Emerytowany kompozytor, Fred Ballinger, grany przez Michaela Caine’a przebywa u boku swego przyjaciela-reżysera (Harvey Keitel) i córki-asystentki (Rachel Weisz) w Szwajcarskim ośrodku. W hotelu oprócz powyższych mieszkają gwiazdor przygotowujący się do kolejnej roli, piłkarz łudząco przypominający Maradonę (gdyby nie ogromny tatuaż z Marksem na plecach) oraz lewitujący mnich. Poprzez taki konglomerat skojarzenia z "Czarodziejską Górą", które wielu recenzentów przywołuje w swych recenzjach są faktycznie dosyć wyraźne, jednak Sorrentino prowadzi pośród Alp swoją własną, autorską historię.
A jest to opowieść cudownie perfekcyjna. Włoch bawi komicznymi dialogami i sytuacjami by za chwilę odkręcić kurek z emocjami, na które obojętni nie mogą pozostać nawet najwięksi fani filmów z Sylvestrem Stallone'em. Twórca "Boskiego" tworzy chwilowe wrażenie nudy, by za chwilę przykręcić śrubę jak rosyjscy carowie za starych dobrych czasów.
Powietrze szwajcarskiego Davos ma właściwości lecznicze, jednak bez wątpienia unosi się w nim również spora porcja magii. Mistrzowska kontrola nad dźwiękiem i obrazem (świetna praca operatora - Luki Bigazziego!) pozwalają Sorrentino wydobyć wartość ze zwykłego szelestu papierka. Bardziej wymagający nazwaliby to grafomaństwem i popisami - mnie jednak te popisy nie irytowały i połknąłem haczyk.
Michael Caine to aktor, który pomimo swojego wybitnego talentu zawsze stawiany jest na uboczu, w rolach drugoplanowych. W "Młodości" przywrócono mu miejsce na miarę jego możliwości i uczyniono go głównym bohaterem. Tworzy z Keitelem w tym obrazie jeden z najlepszych duetów ostatnich lat. Pośród tego doświadczenia i, miejscami, rutyny odnajdują się młodsi: Rachel Weisz i Paul Dano. Świetne dialogi pomiędzy nimi ociekają bon-motami w stylu:
- Kim ona jest? Miss Universe?
- Gorzej, gwiazdą pop.
Wrażliwość i erudycja muzyczna, to cechy, którymi reżyser "Wszystkich odlotów Cheyenne’a" imponuje od zawsze. W jednym szeregu wykorzystuje współczesną muzykę nowojorskiego duetu Ratatat bądź Florence & the Machine, kompozycje Davida Langa oraz muzykę klasyczną. Potrafi przy tym te utwory wyeksponować w taki sposób, że, tak jak u Manna, upływ czasu zdaje się terminem abstrakcyjnie odległym.
Jednak to, co można uznać za najwyraźniejszy krok Sorrentino w stronę widza, to pewna wolta w sposobie opowiadania historii. Oniryczne "Wielkie piękno" bądź "Boski" nie starały się skupić na jednoznacznej wymowie. Ten drugi film, choć jest biografią polityka, bardzo mało ma z biografii - ciężko tu doszukać się typowej opowieści. Jest to bardziej impresja i chwilowe wrażenie.

W "Młodości" Sorrentino rezygnuje z tej impresji na rzecz konkretu. I operuje tym konkretem z wprawą i gracją - droga, jaką musi przejść Ballinger, jest nakreślona na początku filmu. Bohater sukcesywnie nią podąża, odsłaniając niespiesznie kolejne karty swojej historii. Wszystko to zmierza do puenty, banalnie wręcz, prostej. Sama podróż okazuje się jednak tak satysfakcjonująca, że gdy wagonik z napisem "Młodość" przyjeżdża na stację widz nie chce z niego wysiąść, pytając, jak Ballinger: "co teraz?".