Recenzja wyd. DVD filmu

Miłość na żądanie (2003)

Francuski tytuł "Jeux d'enfants" w wolnym tłumaczeniu przedstawia się nam jako "Dziecięce zabawy". Jednak nie tylko polscy dystrybutorzy pozwolili sobie na odrobinę fantazji i uczuciowego uniesienia. Film zobaczył ekrany kin w 2003 roku, a wraz z nim pojawiła się w moim życiu nowa kobieta. Kobieta piękna, inteligentna, ucieszna, a zarazem nieosiągalna. Jest ona dla mnie światłem poza ciemnościami, nazywam ją - miłością. Tylko ona nie musi pukać do moich drzwi, ponieważ tyko ona potrafi przyjść niezaproszona, wejść we mnie i ukazać mi świat swoimi oczyma. Film nie przedstawia nam wścibskich sąsiadek, wrednych krwiopijców czyhających na kolejne złamane serca. Oglądając go, nie zobaczymy zazdrosnych oczu, zacieranych prostą prozą dłoni ani z ust odrzuconych kochanków nie usłyszymy przekleństw, wykrzykiwanych co zdanie znaków interpunkcyjnych. "Miłość na żądanie" zaczyna się od prostej gry, zasady znamy wszyscy "prawda albo odwaga". Jeśli jej nie znacie, to znaczy, że w dzieciństwie ominęły was chęci poprawy jutrzejszego świata na lepsze pojutrze. Jak wiemy, każda próba odwagi wygrywa z tchórzostwem, a niewielka prawda niszczy lata kłamstw. Film popycha nas do twórczego myślenia i nieszablonowych rozwiązań. Jest jak ożywienie naszych pragnień, dzięki którym znajdziemy w sobie odwagę, by pokolorować sny i zacząć marzyć. Juliena i Sophie poznajemy jako dzieci dorastające w tej samej okolicy. Nie interesują ich rówieśnicy, jak także zasady narzucone przez ich rodziców i szkolnych opiekunów. O tym uczuciu pisał jeden z polskich wojowników pióra, Ryszard Kapuściński: "(...) dzieciństwo jest jedyną porą, która trwa w nas całe życie". Sophie potrafi w jednej chwili wyskoczyć spod kołdry i pędem pobiec do łazienki, aby wziąć szybki prysznic. Wskoczyć w ubrania, które ma przed sobą, i czym prędzej się spakować. Ponieważ tym razem zadanie polega na pójściu do szkoły w bieliźnie, w bieliźnie założonej na kolejne warstwy ciuchów. Julien natomiast z uśmiechem na twarzy policzkuje największych twardzieli, a dyrektorowi sika na każdy nowy dywanik. Jednak to, czy będzie im pisana wspólna przyszłość, przepowiedział już wieki przed naszą erą grecki filozof pochodzący z Aten, Sokrates: "Tak czy inaczej żeń się: jeśli znajdziesz dobrą żonę, będziesz szczęśliwy, jeśli złą – zostaniesz filozofem". Wygraną w miłosnych zmaganiach jest karuzela-pozytywka, która w tym przypadku symbolizuje życie - karuzelę na którą chce wskoczyć wykonujący zadanie. Czy w tej zabawie posuną się za daleko i założą się o własną miłość? Kto tak naprawdę kocha i czy można stracić ostatnie wspólne uczucie tylko dlatego, że nie chciało się zrozumieć intencji drugiej osoby? Cząstkowej odpowiedzi na to pytanie, dowiemy się na pewno, oglądając obraz Yanna Samuella, reżysera "Miłości na żądanie". Ja już znam odpowiedź. Chociaż określenie filmu mianem "arcydzieła" jest sprawą subiektywną, to jednak muszę teraz to zrobić i bez nadużywania przesady powiedzieć, że film ten jest jedyny w swoim gatunku. Mogę stwierdzić, że nie żałuję ani jednej minuty spędzonej przy tym filmie, to tak jakby żałować każdego pocałunku. Utwór "La Vie en Rose" śpiewany przez "francuską różę" Édith Piaf był i nadal jest kopiowany w różnych częściach świata, przez amatorów i profesjonalistów muzyki. Możemy usłyszeć go nawet parę razy na ścieżce dźwiękowej, oczywiście w odmiennej aranżacji i wykonaniu. Każdy kolejny utwór wart jest odrobiny skupienia i spokoju z naszej strony. Na jedną z melodycznych myśli, wraz z nutami i ostatnimi akordami, układają się słowa muzycznego geniusza, Wolfganga Amadeusza Mozarta: "Kobieta dojrzewa, kiedy mężczyzna dopiero kiełkuje". Tak jest i z tą muzyką, która w sposób subtelny, a zarazem porywczy, prowadzi nas przez cały czas trwania filmu.