Recenzja filmu

Wiatr buszujący w jęczmieniu (2006)

"Wiatr buszujący w jęczmieniu", film Kena Loacha i zdobywca Złotej Palmy, to bardzo interesujące dzieło. Akcja rozgrywa się w Irlandii w latach dwudziestych, w początkach istnienia IRA. Tematycznie film bardzo na czasie a propos ciągle toczącej się gdzieś na świecie wojny, a przede wszystkim podobnych w stylu metod walki o niepodległość - partyzantki i terroryzmu. Dodatkowo kontrowersji dodaje fakt, że to właśnie Anglik, chce przypomnieć, że źródłem irlandzkiego konfliktu, była okupacja brytyjska, a nie nietolerancja religijna. W rzeczywistości za powstanie IRA i działania zbrojne odpowiedzialni są Anglicy. Jest to kolejny film o chłopcach biegających z karabinami i nie wnosi nic nowego do tego tak wyeksploatowanego gatunku. Dzieło raczej kameralne, nie zobaczymy w nim wielkich batalii, a te małe są przedstawione realistycznie, bez eksponowania czy też wydłużania barwniejszych momentów. Jest to inteligentne, obiektywne spojrzenie na wojnę. Reżyser skupia się przede wszystkim na człowieku i jego człowieczeństwie, narażonym na upadek przez zaangażowanie się w większą sprawę. Film nie jest pozbawiony scen strasznych, co prawda bez fontann krwi, za to aktorzy krzyczą naprawdę przejmująco. Jednak najbardziej przerażające i tragiczne jest to, co rozgrywa się w sferze emocji, kiedy trzeba zabić kogoś, kogo się zna od dziecka, bo zdradził, albo bezwzględnie walczyć z przyjaciółmi, z braćmi, którzy różnią się tylko wizją świata. Głównym bohaterem filmu jest Damien, zdolny, początkujący lekarz. W przeciwieństwie do starszego brata i przyjaciół nie chce angażować się w konflikt, właśnie otrzymał ofertę pracy z londyńskiego szpitala. Jednak wydarzenia, jakich jest świadkiem sprawiają, że rezygnuje z kariery i wstępuje do IRA. W pierwszej części filmu Damien i jego brat Teddy walczą w partyzantce z brutalnym brytyjskim okupantem, potem następuje przełom. Podpisany zostaje traktat pokojowy. Angielska armia wycofuje się z wyspy. Część ludzi, w tym Teddy, jest usatysfakcjonowana tym, że nastał pokój. Damien opowiada się za drugą stroną, która chce walczyć o całkowitą niepodległość. Traktat, mający powstrzymać rozlew krwi, doprowadza do bratobójczej wojny. Na uwagę zasługuje wspaniała gra aktorów, przede wszystkim Cillian Murphy w roli głównej, ale również role drugoplanowe, w które wcielili się nieznani szerszej widowni, ale świetni, aktorzy irlandzcy. Scenariusz może wydawać się trochę niedopracowany, szczególnie druga część filmu jest bardziej chaotyczna, jednak to tylko pogłębia wrażenie, że bohaterowie są coraz bardziej zagubieni, pogrążają się w swoich wyższych celach, nie wiedząc dokąd to prowadzi, a to, jak film się kończy, doskonale pokazuje jak kończy się walka. Reżyser nie opowiada się po żadnej ze stron, żadnego czynu nie osądza. Pozostawia za to wiele pytań, ciągłe rozdarcie między myśleniem o jednostce, a myśleniem o własnym kraju, o większej sprawie. Jest w filmie ciekawa scena, w której reżyser ustami bohaterów przedstawia wszystkie strony sytuacji, poglądy i opcje, taka dyskusja polityczna w pigułce. Która również okazuje się bezcelowa. Widz sam musi rozstrzygnąć, co jest słuszne. Jedyne konkretne przesłanie jakie film niesie to przesłanie pacyfistyczne. Wojna jest pokazana jako coś bezsensownego, nie przynoszącego korzyści, tylko straty, które nie mają ceny, płaczące matki i żony, zmarnowanych mężczyzn. Niby wszystko to było już powiedziane, ale ten film jest naprawdę przejmujący, do tego pozostawia ogromne pole do przemyśleń, nie stara się narzucić określonego punktu widzenia. Można go polecić właściwie każdemu.