Ep. II - Tough guys don't whine
Reżyser specjalizujący się w brutalnym, męskim kinie akcji, w życiu prywatnym sam stara się odtwarzać rolę niezłomnego twardziela. Podczas wizyty w pewnej podejrzanej spelunie wdaje się w utarczkę z grupką szemranych typów. Po tym, jak podbiera jednemu z nich jego dziewczynę, zbiry postanawiają złożyć wizytę w jego luksusowej willi...
Rozwój wydarzeń raczej łatwy do przewidzenia, jednak nowelka wciąga i jest w stanie utrzymać widza w napięciu. Może też dlatego, że to całkiem celny przytyk pod adresem wszystkich macho-gwiazdorów, którym fikcja pomieszała się z rzeczywistością (patrz: Steven Seagal).

Ep. III - Riding the Nightmare
Pani edytor z gazety prześladowana jest przez powracający sen, w którym ujeżdża ona... białego rumaka (?!). Koszmar zdaje się mieć związek z jej siostrą, z której mężem łączy ją potajemny romans...
Nazwiska Lauren Hutton (główna rola) i Christiana Duguaya (reżyseria) w czołówce mogłyby być zwiastunem znacznie ciekawszego epizodu. Niestety, historia okazuje się nazbyt mętna i przekombinowana, a pokraczny sposób w jaki zrealizowano sekwencje marzeń sennych jedynie dopełnia czary goryczy.

Ep. IV - Strate Shooter
Rozpieszczony szczeniak z bogatego domu stara się w życiu imitować zachowania podpatrzone u idoli: gwiazd rocka i aktorów z podrzędnych seriali kryminalnych. Na jedną z tandetnych gadek usłyszanych w telewizji podrywa dziewczynę w barze. Ta jednak należy już do kogoś innego...
Na pierwszy plan wybija się tu wyraźnie przaśna stylistyka lat 80. (już na wstępie raczy się nas klipem do "You've Got Another Thing Comin'" Judas Priest), ale bynajmniej nie jest to minus. Klimat odcinka jest naprawdę wyborny i pozwala bez mrugnięcia okiem zaakceptować naiwności fabularne, jak i irytującą postać głównego bohatera.

Ep. V - Hard Rhyme
Pisarz prowadzący zajęcia dla skazańców w więzieniu przywłaszcza sobie zapiski jednego ze swych "studentów". Za ich sprawą poznaje młodą kobietę trudniącą się nierządem i traci dla niej głowę...
Było już nie raz, także w znacznie ciekawszym wydaniu. Tutaj intryga rozwija się powolnie, co w połączeniu z przewidywalnym finałem daje mizerny odcinek-wypełniacz.

Ep. VI - Toxic Shock
Dick trudni się usuwaniem toksycznych odpadów. W trakcie jednego z rozładunków, odbywającego się w niedozwolonym miejscu, zostaje nakryty przez swojego wieloletniego przyjaciela. Wywiązuje się sprzeczka, w wyniku której "intruz" traci życie...
Już początek jest obiecujący (ach, te bulgoczące chemikalia! - od razu na myśl przychodzi "Toxic Avenger"),a w miarę rozwoju wydarzeń epizod nie zawodzi pokładanych w nim nadziei. Ponury klimat potęgują odrealnione krajobrazy rodem z sennego koszmaru, będące wynikiem trwającego lata zanieczyszczania środowiska. Na plus należy także zapisać, że pomimo iż przesłanie jest ewidentnie proekologiczne, to nie zostało ono przedstawione w nachalny sposób.

Ep. VII - New Dawn
Cierpiąca na brak zainteresowania ze strony męża kobieta zaczyna go podejrzewać o romans z jego koleżanką z kursu rzeźbiarstwa. Obmyśla wyrafinowany plan zemsty...
Plan może i sprytny, ale już sam sposób przedstawienia go na ekranie bynajmniej nie porywa. Brakuje napięcia, zwroty akcji co najwyżej na wzruszenie ramion. Kolejny średniak do szybkiego zapomnienia.

Ep. VIII - A Function of Control
Obsesyjnie zakochana w swym szefie kierowniczka biura postanawia go uwieść. W trakcie przygotowań do wymarzonego rendez-vous zostaje nakryta przez żonę swego oblubieńca...
Pomysł wyjściowy wydaje się być nie najgorszy, ale potencjał został zmarnowany. Może w nieco dłuższym metrażu udałoby się z tego wykroić całkiem przyzwoity dreszczowiec o chorej namiętności, ale w tym przypadku mamy do czynienia z nieciekawie poprowadzoną historią z zakończeniem "na odwal się".

Ep. IX - Trust Me
Tom żyje z uwodzenia starszych, zamożnych kobiet, które w zamian za jego czułość i oddanie powierzają mu swe kosztowności. Ów niecny proceder staje się obiektem zainteresowania pewnej młodej dziewczyny, która talenty Toma chciałaby wykorzystać do własnych celów...
Bez rewelacji, ale i tak jest całkiem nieźle: historia wydaje się być znajoma, ale poprowadzona została w ciekawy sposób. Zakończenie zaś nie należy wprawdzie do szczególnie zaskakujących, ale też nie przynosi rozczarowania, co poczytuję za plus. A w roli głównej - uwaga, Panie i Panowie! - Lorenzo Lamas. Tutaj z krótkimi włosami.

Ep. X - Windows
Cierpiący na niemoc twórczą malarz znajduje nagłą inspirację w mieszkającej w sąsiedztwie parze, która regularnie wdaje się w gwałtowne kłótnie. Pod wpływem obserwacji, artysta tworzy serię niepokojących, naładowanych przemocą obrazów. Wkrótce, przedstawione w nich wizje, zaczynają się urzeczywistniać...
Powiedzmy, że ujdzie. Nie ma rewelacji, ale też nie działa usypiająco, jak miało to nieraz miejsce w przypadku wyjątkowo słabych epizodów w tej nierównej serii. Najbardziej w pamięć zapadają w tym przypadku malowidła bohatera, przypominające bardziej... ilustracje do komiksów, niż obrazy z prawdziwego zdarzenia.

Ep. XI - Working Girl
Zdradzana przez męża kobieta zaczyna śledzić go pewnej nocy, przekonana, że udaje się on na potajemną schadzkę. Jej podejrzenia sprawdzają się: nakrywszy małżonka w objęciach prostytutki, kobieta zabija go pod wpływem impulsu z broni palnej...
Znowuż średnio. Pominąwszy fakt, że kierunek rozwoju akcji jest bardzo łatwy do przewidzenia, drażnią tutaj również pewne naiwności fabularne. Wartym za to odnotowania jest fakt, że w głównej roli występuje Peggy Lipton, która później zawędrowała do "Miasteczka Twin Peaks".

Ep. XII - White Slaves
Dwóch amerykańskich turystów zgłębiających uroki paryskich klubów nocnych, porywa dziewczynę, która wpadła w oko jednemu z nich. Obojętna wcześniej na jego zaloty, teraz zmienia zdanie i oddaje się swemu prześladowcy. Niedługo po tym, między porywaczami dochodzi do sprzeczki, w wyniku której jeden traci życie...
Niby nic specjalnego, ale wartość tego odcinka podnosi jego zakończenie oraz dość ponury klimat. Ciekawostką jest fakt, że w głównej roli wystąpił tutaj C. Thomas Howell, którego w o cztery lata wcześniejszym kinowym "Autostopowiczu" prześladował Rutger Hauer.

Ep. XIII - Tourist trap
Żerujący na naiwności młodych turystek "przewodnik", oferuje swe usługi będącej przelotem w Paryżu kobiecie z Bliskiego Wschodu. Jego uwagę przykuwa zawartość pilnie przez nią strzeżonego bagażu...
Nużący, przewidywalny epizod, jakich niestety, w całym cyklu nie brakuje. Przyznam szczerze, że seria od dłuższego czasu jest tak monotematyczna, że jej oglądanie rzadko sprawia przyjemność. Podobnie jest i w tym przypadku: skrojona według doskonale znanych reguł historia wlecze się, tylko po to, by zakończyć w najbardziej banalny sposób.

Ep. XIV - Homecoming
Zasiewający we francuskim społeczeństwie ziarno nienawiści swymi pełnymi jadu przemówieniami prawicowy radykał, żyje w nieustannym lęku przed spiskiem jego politycznych oponentów. Jako, że ów populista ma na sumieniu pewne poważne grzechy z przeszłości, jego nadmierna ostrożność z czasem przeradza się w paranoję...
Materiał na odcinek był niezły, wykonanie jest całkiem sprawne, może z wyjątkiem paru mocno naciąganych scen. Znowu zabrakło, niestety, pomysłu na zakończenie, bo to które dostajemy, nie wzbudza większych emocji.

Ep. XV - Living a Lie
Marzący o życiu w luksusie barman jest świadkiem śmierci jednego ze swych zamożnych klientów. Postanawia przejąć jego tożsamość, co już wkrótce przysporzy mu sporych problemów...
Motyw wyjściowy może mało odkrywczy, ale bardzo nośny. Zdecydowanie można było z tego wykroić bardziej interesującą i zaskakującą historię. Najbardziej rozczarowuje końcówka.

Ep. XVI - Made in Paris
Bezduszny dyrektor fabryki wykorzystuje chińskich imigrantów w charakterze taniej siły roboczej. Kiedy bagatelizuje poważny wypadek przy pracy jednego ze swych podwładnych, rzucona zostaje na niego klątwa...
Ciekawa sprawa: lepiej się kończy, niż zaczyna - to rzadki przypadek w tej serii. Do tego mamy całkiem niezły klimat, zwłaszcza w scenach rozgrywających się w chińskiej dzielnicy.

Ep. XVII - A Whole New You
Impulsywny żołnierz mafii zgadza się pełnić rolę świadka koronnego w procesie przeciwko swoim bossom. W związku z zagrożeniem życia ze strony mocodawców, ma się poddać operacji plastycznej twarzy. W tym celu przewieziony zostaje przez policję do ośrodka medycznego, gdzie pozostaje pod ścisłą ochroną...
Jakaż szkoda, że w tym cyklu nie znalazło się więcej podobnych historii: znajdziemy tu zarówno niepokojąca atmosferę, jak i niewielką, acz satysfakcjonującą, dawkę przemocy oraz twist, którego nie powstydziłyby się "Opowieści z krypty". A na dokładkę - sugestywny Elliott Gould w roli głównej.

Ep. XVIII - Offspring
Apodyktyczna, nadopiekuńcza matka symuluje chorobę, aby utrzymać przy sobie swego dorosłego syna. Tłumiona przez niego frustracja z czasem znajdzie nieoczekiwane ujście...
Z miejsca przychodzi na myśl "Psychoza", tyle że tutaj edypalne rozterki wyraźnie zabarwione zostały typowo telewizyjną sztampą. Na pociechę pozostaje Louise Fletcher wcielająca się w postać upiornej rodzicielki - do tego typu ról pasuje ona wprost idealnie.

Ep. XIX - Secrets
Para kochanków, którą przed laty połączyła okrutna zbrodnia - morderstwo jej męża - przybywa teraz do miasta, gdzie owo mroczne zdarzenie miało miejsce, aby podjąć pieniądze z polisy ubezpieczeniowej nieboszczyka...
Nastrój opowieści z miejsca przypadł mi do gustu, jest też niezły zwrot akcji - pomimo, że się go spodziewamy, skutecznie zaostrza apetyt na ciąg dalszy. Niestety, wszystko niweczy bzdurny finał - z thrillera o zdradzie i zemście robi się jakaś tania popłuczyna w stylu horrorów klasy Z.

Ep. XX - New Blood
Pretensjonalna aktoreczka, uważająca się za "artystkę", marzy o dołączeniu do trupy teatralnej wystawiającej ponure przedstawienie pod tytułem "Songs of despair". Początkowo wyśmiana przez członków grupy, w końcu dostaje szansę przystąpienia, jednak cena może okazać się wysoka...
Naprawdę fajna rzecz. Znów powraca dręczące pytanie: czemu w całym cyklu nie było więcej podobnych fabuł? "New Blood" nie zaskakuje - już sam tytuł naprowadza na to, czego w istocie cała historia się będzie tyczyć - niemniej odznacza się zacnym klimatem i porządną grą aktorską: wymienić należałoby zwłaszcza Rae Dawn Chong i Didiera Sauvegraina. Jeszcze jeden epizod, który spokojnie trafić mógłby do antologii "Opowieści z krypty".
"New Blood" to zarazem ostatni odcinek "Autostopowicza", co w zasadzie mnie cieszy. Jeśli bowiem miałbym krótko podsumować całą serię, stwierdziłbym, że jest cholernie nierówna. Jedynie dwa pierwsze sezony były całkiem udane, później - z drobnymi wyjątkami - jest już strasznie przewidywalnie i nieciekawie. Oczywiście, można próbować odeprzeć ów zarzut twierdzeniem, że w swoim czasie to było "coś". Gdyby jednak było tak naprawdę, to broniłby się on - podobnie jak na przykład filmiki spod znaku "Alfred Hitchcock przedstawia" albo pierwsza "Strefa mroku" - po dziś dzień, a tak niestety nie jest. Wielka szkoda, bowiem od paru ładnych lat polowałem na tenże serial, a gdy w końcu udało mi się go zdobyć, spotkało mnie rozczarowanie. Godne polecenia tylko pojedyncze odcinki, reszta jest albo przeciętna, albo po prostu słaba.

Czy ten serial był w jakiejś polskiej tv ?Jak tak to kiedy