Przymierzając się do obejrzenia ,,Berlińskich Psów" miałem za sobą już kilkanaście serialów kryminalnych. Spodziewałem się kolejnej, dość sztampowej fabuły - morderstwo -dwójka nieoczywistych bohaterów - śledztwo -rozwiązanie - fabuła ta, choć dość sztapowa wpisała się już w kanon serialów kryminalnych i jeśli jest tylko sprawnie poprowadzona, z pewnością sprawi, że fani gatunku obejrzą taki serial z przyjemnością. ,,Berlińskie psy" to jednak zupełnie inna produkcja, od tych które dotychczas poznałem. Samo morderstwo, jest tutaj jedynie tłem do wielowątkowej opowieści, w której nikt i nic nie jest oczywiste. Fajerwerk, którym miało być rozwiązanie zagadki zabójstwa Orkana Edera - najlepszego piłkarza reprezentacji w piłce nożnej Niemiec okazuje się być jedynie kapiszonem, pojawiającym się notabene właściwie znikąd. Czy przez to niemiecka produkcja netflixa sama jest niewypałem ? Zdecydowanie nie. Sposob rozwiązania zagadki ,pokazuje że twórcy celowo zmarginalizowali ten wątek, aby pod płaszczykiem serialu kryminalnego postawić przed widzem wiele ważniejszych pytań i przemyśleń.

I tak oto na dzień dobry mamy dwóch głównych bohaterów -z jedenj strony Kurta Grimmera - policjanta wydziału zabójstw, znającego się na swoim fachu jak mało kto, który posiadając z pozoru idealny dom, idealną żonę i idealne dzieci, ma romans z koleżanką ze szkoły, z nizin społecznych, która ledwo wiąże koniec z końcem i musi dorabiać na życie przez sex z telefon. Chodź Grimmer jest stróżem prawa, nie przeszkadza mu to do wykorzystwyania pracy w celu załatwienia własnych, prywatnych, szemranych interesów z berlińskim półświatkiem. Jeśli dodamy do tego neonazistowską przeszłość i sposób bycia głównego bohatera łapiemy się na tym, że momentami czujemy do niego po prostu niechęć.

Z drugiej Erol Birkan - z pochodzenia Turek, przez lata pracujący w wydziałe antynarkotykowym, który do sprawy zostaje przydzielony jedynie ze względu na swoje pochodzenie. Jako gej, musi mierzyć się na codzień z docinkami o bycie ,,rowolizem" oraz własną przeszłością dorastania w tureckich slumsach w biednej i konserwatywnej części Berlina.

Do tego dodać oczywiście należy całą gamę bohaterów drugoplanocywch, których osobiste historie składając się na mozaikę, współczesnego, niemieckiego społeczeństwa i współczesnego świata, w którym rzadzą sex, pieniądze i układy, świata w którym nikt nie jest w sposób oczywisty ani dobry ani zły i którego ukształtowały osobiste doświadczenia. Nawet z pozoru idelana Paula Grimmer wikła się ostatecznie w romans z tureckim karkiem, na którego widok każdy uciekłby w ciemnej uliczce, który to ten sam kark, udzieliwszy wpier... niemieckim neonazistom opiekuje się potem bratem chorym na Downa.

Przez 10 odcinków ,,Berlińskich Psów" zostaniemy wciągnięci w świat gangów, poznamy metody pracy Policji od kuchni i na koniec spróbujemy odpowiedzieć sobie na pytanie dokoąd zmierza współczeny świat. Zakończenie nie jest jednak optymistyczne i pokazuje ciemną stronę każdego z nas.

Człowiek zawsze znajdzie powód do nienawiści do drugiego człowieka -rasizm, ksenofobia, homofobia to tylko przykłady ukazane przez twórców serialu. Świat idelany nie istnieje i nigdy nie zostanie zbudowany, nawet przez nowoczesne, liberalne demokracje. Człowiek jest z natury zły i zepsuty i taki pozostanie. Istnieje jednak promyk nadziei - nie wygramy z całaym złem tego świata, ale możemy zacząć od siebie. Nie muismy jak dwóch chłopców - jeden Niemiec, drugi Turek naparzać się ze sobą wbrew swojej woli podczas szokującej sceny z ustawką, nie do końca zgodnie ze swoją wolą, ale prez to jak ukształtowalo nas urodzenie i życie jakie wiedliśmy. Możemy jak Kurt i Erol podać sobie z szacunkiem rękę po dobrze skończonej robocie, mimo różnic jakie nas dzielą.

Koncząć ten przydługi wywód, serial zdecydowanie warto obejrzeć, mimo że nie znajdziemy tu zagadki kryminalnej z prawdziwego zdarzenia. Czasem mnogość wątków nas przytłacza, a niedoprowadzenie niektórych z nich do końca pozostawia nieznośne poczucie rozczarowania. Mimo to z czystym sumieniem wystawiam 8/10.