Kijem bym "Buffy" nie dotknął z własnej woli, ale na moje szczęście ktoś mi ją gorąco polecił. Okazało się, że jest to bodaj najbardziej niepozorny i niedoceniany serial ze wszystkich z jakimi kiedykolwiek się zetknąłem. Jeśli ktoś nie próbuje niczego w tym serialu analizować (co w ostatnich sezonach może być już niemożliwe nawet dla tych najbardziej opornych) to dostaje całkiem przyjemną "opowiastkę" na długie zimowe wieczory. Jeśli przyjrzeć się Buffy nieco bliżej to nagle okazuje się, że ten "serial dla nastolatków z lat dziewięćdziesiątych" traktuje o trudnych rzeczach w sposób zdecydowanie bardziej elegancki, pomysłowy i adekwatny od wielu poważnych, naturalistycznych, klimatycznych i mrocznych dramatów. W niektórych momentach szóstego sezonu czułem się jak bym znowu oglądał... "Six Feet Under". Tak, cały czas mówię o "Buffy the Vampire Slayer". Niepozorny, genialny serial.

Dopiero co zaczęłam trzeci sezon, więc nie wiem, jak to będzie wyglądało w późniejszych, ale niektóre późniejsze wątki już znam i zdążyłam polubić. Ogólnie bardzo mi się podoba, na początku pewne odcinki były trochę tandetne, ale później całość zaczęła się rozkręcać, a bohaterowie rozwijać. Z przyjemnością zaczynam każdy nowy odcinek.