Cheerleading jest amerykańską specyfiką, obcą nam kulturowo - stąd moje wejście w ten temat jako totalnego laika, traktującego ten sport/show pobłażliwie i z góry.
Tymczasem „Cheer” poza nauczeniem takich śmieszków jak ja respektu do cheerleadingu pokazuje sport i specyficzną relację trener/mentor-uczeń/podopieczny w bardzo mądry i pogłębiony sposób. Psychologii tu sporo, dużo dramatów, zwrotów akcji, postaci niejednoznacznych (szczególnie drugi sezon), ciężkich w ocenie sytuacji.
Warto obejrzeć, szczególnie przez rodziców lub aspirujących do zawodowstwa sportowców zeby przekonac się jak ciężka jest to praca, poświęcenie i przerabianie psychiki młodych ludzi na potrzeby zwycięstwa. Jak duże jest to brzemię i jak człowiek może nie wyjść z takiego procesu całkiem zdrowy na ciele i umyśle.
No i ile może zrobić pedagog z powołaniem dla dzieci z tzw trudnych środowisk, a finalnie i tak może przez swoich wychowanków zostać porzucony, skrzywdzony czy wystawiony na pośmiewisko (nie zawsze z premedytacją).
Warto obejrzeć, wciąga!