No właśnie "trochę"... Jeśli ktoś już widział filmy o podróżach w czasie, albo np. Westworld to domyśli się wszystkiego od razu.
SPOILER
To, że znalezione zwłoki to Mads ujawnili dopiero w 6 odcinku, a to było strasznie oczywiste i aż cholera mnie brała, że nikt wcześniej na to nie wpadł.
KONIEC SPOILERA
Ogólnie te twisty były takie średnie. O wiele bardziej mi się podobało to jak to wszystko połączyli w całość. Jak ogarnęli tylu bohaterów. Chociaż trochę za dużo było tam zbiegów okoliczności, ale ok. Winden to małe miasteczko. :D Największy plus to brak takich tanich, beznadziejnych zagrywek rodem z Powrotu do przyszłości. W sensie, że przeszłość wpływa na przyszłość, np., że ktoś znika ze zdjęcia itp.

spoiler: faktycznie od razu było widać, że to Mads. Dziwne, że rodzony brat go nie poznał. Podobnie można było się domyślić po poszlakach (data otwarcia listu, pielęgniarka), że ojciec Jonas'a to Michael. No i podobieństwo dorosłego Jonas'a do młodego też uderzające i mogło sugerować, że to ta sama osoba.
Natomiast sam serial jako całość bardzo dobry.

No wiesz, my wiedzieliśmy ze to Mads, ale na logike biorąc kto by pomyslał ze odnalezione cialo nalezy do dzieciaka ktory powinien byc po 40stce a nie jest. Wiec troche sie trzeba wczuc w sytuacje

No tak, ale ubrania z lat 80, walkman, powinny coś sugerować. Rozumiem, że dla Ulricha mógłby to być szok, ale żeby od razu nie zauważyć podobieństwa? Przecież sprawa zaginięcia brata była dla niego bardzo ważna, dlatego wstąpił do Policji. Powinien pamiętać chociażby jak Mads był ubrany jak zaginął, a on musiał rozpoznawać brata po bliźnie na podbródku?

tym bardziej, że w chwili zaginięcia brata był już nastolatkiem. Takie rzeczy, jak ubranie w jakie miała na sobie zaginiona bliska osoba zakorzeniają się w pamięci.

Też wydało mi się dziwne, że nikt nie rozpoznał w zmarłym chłopcu zaginionego przed laty Madsa, choć mnie pierwsze, co przyszło do głowy, że to właśnie on. Ogólnie wielu rzeczy można domyśleć się dużo wcześniej, niż są ujawniane, ale to i tak nie zmienia faktu, że serial jest świetny.
Boję się jednak, że kolejny będzie mocno naciągany.

też się boję jak zrobią drugi sezon że zaczną kombinować, tak było w serialu 12 Małp, na początku wymiatał, a potem takie kombinacje co się "fizjologom" nie śniły.....

No to pewnie już oglądałaś wszystkie ;) 2 nie był jeszcze tak bardzo, ale 3ci już tak :) bo można spokojnie było go skrócić do 4 odcinków - za dużo gadania. Ostatni odcinek ratuje 3 sezon. jakoś wybrnęli, ale moim zdaniem przesadzili trochę ;) Gdyby nie 3ci sezon dałbym 8, a tak daje 7

Ej, ale minęło 30 lat, przez taki czas człowiek naprawdę może zapomnieć różne szczegóły, nawet czyjś dokładny wygląd.

Bez przesady. Można zapomnieć, gdy coś było mało ważnego, ale zaginął członek rodziny i nikt nie skojarzył, że to właśnie on jest tym znalezionym dzieckiem?

Bez przesady? Gościowi zginęło dziecko a on stoi przy zwłokach i spodziewa się najgorszego! Ty w takiej chwili pomyślałbyś: hmmm to nie mój syn tylko mój brat który zginął 33 lata temu i powinien mieć teraz 50 lat ale co tam ubranie się zgadza więc to mój brat" Brawo!

No tak, bo zwłoki przez 33 lata zmieniają ubrania na aktualne do epoki oraz zmieniają wygląda jak żywy człowiek. Serio? :/

zacznijmy od tego że po 33 latach nie byłoby zwłok tylko sam szkielet
Ciało nie zachowałoby swojej "formy" tak długi czas, sami wspominają że do zgonu doszło kilka(naście) godzin temu

Co Ty się dziwujesz, minęły 33 lata, sam za 30 lat nie będziesz pamiętał co miał ubrane Twój brat/siostra jak bawiliście się przed domem. Dwa - nie było możliwości, żeby wpadli na to, że to ciało Madsa bo żyjąc w ich świecie byłoby to NIEMOŻLIWE, więc nie brali tego z miejsca pod uwagę. Postaw się w ich sytuacji a nie w sytuacji kogoś kto "z boku" ogląda ten serial. Trzy, blizna na oczach i brak danych w kartotece nie pomagają.

I tak bardzo fajnie rozwiązali ten motyw z tym jak jego brat policjant doszukuje się kim on jest i w końcu do tego dochodzi.

Przypominam, że dla Ulricha w danym momencie najważniejsze było zaginięcie Mikela, więc myślał kategoriami szukania syna. Przecież wszystko co robi nie tyle robi dla Madsa, co dla Mikela.

"Takie rzeczy, jak ubranie w jakie miała na sobie zaginiona bliska osoba zakorzeniają się w pamięci." - Widzę, że niewiele wiesz o tym jak działa ludzki mózg.

hm, mam znajomego, który bardzo dawno temu stracił bliską osobę. odbiegając już od przyczyny tej straty.. ten znajomy do dziś pamięta w co była ubrana, a nawet co zjadła na śniadanie tamtego dnia ta bliska mu osoba. Czy to wg Ciebie jedynie wyjątek potwierdzający regułę, czy może ludzki mózg działa nieco inaczej, niż Ci się wydaje?
Ten post napisałem świadomie, właśnie pod wpływem zwierzeń znajomego.

Do Ast - obawiam się, że raczej Ty wiesz niewiele na temat działania mózgu osoby dotkniętej traumą. Pamięta się tak nieistotne szczegóły, że jest to czasem nie do uwierzenia.

Pamięta się lepiej niektóre szczegóły, niektórych nie pamięta się wcale, a inne mózg sobie zwyczajnie dorabia wedle uznania. Poza tym brat nie zginął na jego oczach więc skąd niby miał zapamiętać w co był obrany? A nawet gdyby zginął na jego oczach, to wątpliwe aby podczas takiego szoku zwracał uwagę na ubiór. Mogły zapamiętać wyraz twarzy, krzyki, rzeczy, które oddziałują emocjonalnie.

Ja doskonale pamiętam jak wyglądał Walkman mojego brata, którego kupił sobie ponad 20 lat temu :).
Spoilery.
Mnie bardziej dziwi, że Hanna nie rozpoznała w małym Mikkelu swojego męża.
Znowu - doskonale pamiętam, jak wyglądał mój brat, gdy miał mało lat. Utrwala się to również przez zdjęcia. A pokazali, że np. Mikkel miał zdjęcie klasowe z 1987 r. W tak małej miejscowości jak Winden i przy takim zawzięciu Hanny na Ulricha, musiała małego Mikkela widzieć nie raz.
Z drugiej strony fakt, że jakbym zobaczył dziś wersję swego brata z 1986, to bym tylko pomyślał, że dzieciak jest zaje**cie podobny i tyle...

A pamiętasz w co był ubrany kiedy go sobie kupił? :)

Wydawało mi się, że miał inną bluzę na zdjęciach, ale to jednak ta sama. Ulrich dopiero przeglądając zdjęcia się orientuje, że to takie samo ubranie.
Do tego zwyrole robią różne rzeczy. Np. porwane dziewczyny z Juarez znajdowano w cudzych ubraniach. Równie dobrze jakiś psychol mógł specjalnie przebrać dziecko w ubrania z lat 80-tych (ludzie trzymają jeszcze w domach takie rzeczy, można kupić w szmateksie itd).

Ale właśnie zdjęcie się zmieniło! Na pierwszych miał jeansową kurtkę a dopiero później Ulrich znajduje zdjęcie z żółtą bluzą.

ale tak na logikę, które zwłoki przez 30 lat wyglądają jakby nie żyły od niedawna? Taka rzeczywistość jest, nikt nie myśli o podróżach w czasie, które nie istnieją. Ulrich przecież o tym myślał, że to nie logiczne

Ludzie zapominają o tym jak wyglądali w przeszłości ich bliscy. Gdyby nie zdjęcia byłoby ciężko. Jestem pewna, że gdybym spotkała samą siebie jako np. 10-latkę to nie poznałabym że to ja.

Że słucham? Serio nie masz świadomości jak wyglądałaś w wieku 10 lat? :-O

Mniej więcej mam, ale jak oglądam swoje stare zdjęcia to aż trudno mi uwierzyć, że tak wyglądałam i to samo się tyczy innych osób. Dlatego nie dziwi mnie, że Urlich nie poznał swojego brata tym bardziej że minęło tyle lat. Zauważ, że zorientował się dopiero jak zaczął oglądać zdjęcia i porównywać.

No cóż, dla mnie jest to cokolwiek niezrozumiałe, bo sama mam w pamięci twarze, ubiór, wygląd znajomych, rodzeństwa, rodziców z dawnych lat :) Poza tym ile razy się słyszy od ludzi "Wow, Twoja córka wygląda identycznie jak Ty w jej wieku". Ewidentny dowód, że to raczej normalne.
Ale ok, przyjmuję do wiadomości, że niektórzy ludzie nie mają tak dobrej pamięci wzrokowej :)

On miał wtedy 11 lat czy tam 13 lat... Dzieciaki raczej nie łapią motywów jak ktoś był ubrany, nie widząc się podczas samego zdarzenia, tutaj porwania.

Za bardzo chcesz wszystkich przekonać jakie to jest idiotyczne, że można nie pamiętać jak ktoś był ubrany 30 lat wcześniej. Ja pamiętam, że chodziłem w rajtkach naciągniętych pod same pachy, ale nie pamiętam jakiego były koloru.
Przykład z ręki.

Nie chcę nikogo przekonywać. Po prostu sama mam pamięć fotograficzną i takie szczegóły zapamiętuję bez problemu. Byłam przekonana, że to raczej norma u każdego. Okazuje się, że niekoniecznie.

Jakie buty miała na sobie Twoja mama w dniu Twoich 11 urodzin?

Akurat 11 urodziny nie są wydarzeniem na tyle traumatycznym, by zapamiętywać wszystkie szczegóły tego momentu. Nie na tym zresztą polega pamięć fotograficzna, że zapamiętuje się każdą sekundę życia.
To jedno. A drugie - co innego wywołać z pamięci konkretne wspomnienia/szczegóły (a o to mnie prosisz), a co innego widząc daną rzecz (buty, sweter, książkę, długopis, zabawkę itd.) dokładnie przypomnieć sobie datę, wszelkie okoliczności, osoby z tym związane. I to akurat dla mnie nie jest problem. Więc gdyby mi ktoś pokazał zwłoki mojej siostry w ubraniu takim, w jakim chodziła i zaginęła 30 lat temu, to bez problemu bym skojarzyła, że to ona.

"(...) dla mnie jest to cokolwiek niezrozumiałe, bo sama mam w pamięci twarze, ubiór, wygląd znajomych, rodzeństwa, rodziców z dawnych lat :)"

Tak, mam w pamięci, ale nie w takim sensie, że mogę każdy szczegół przypisać do konkretnej daty czy okoliczności, a tego właśnie oczekujesz ode mnie :)
Np. wiem, że moja mama miała takie sukienki, takie torbę z takimi dodatkami, takie włosy, buty itd. w roku 90/91, ale przecież nie jestem w stanie określić, którą konkretnie sukienką nosiła w konkretnym dniu. Jeśli jednak zaginęłaby w tym właśnie dniu i wiedzielibyśmy, w co była ubrana, co wówczas nosiła, to gdybym zobaczyła ją po iluś latach w takim ubiorze, bez problemu bym sobie skojarzyła, że to ona.
To zupełnie inna sytuacja, niż określenie "co miała Twoja mama na sobie 1 sierpnia 1990 roku"

z matka masz inna więź! dodatkowo skoro teraz nie pamiętasz z konkretnego dnia to skąd wiesz czy wtedy byś pamiętała- w teoretycznej sytuacji przecie nikt by cie nie uprzedził, nie miała byś zdjęcia z dnia zniknięcia (policja by stwierdziła powiedzmy po jakimś czasie iż jest zaginiona, musiała byś sobie wyobrazić rzecz na która wcześniej nie zwracałaś uwagi + to były dzieciaki czyli nie one zbierały fakty)
Jeżeli chodzi o zdarzenia istotne dla mózgu to np nie pamiętam ubrań, które miałem na sobie kiedy złamałem sobie rękę 27 lat temu ani żadnej osoby które mi towarzyszyły podczas tego zdarzenia(pamiętam inne rzeczy(kim byli) ale nie ubrania, w sumie to nawet twarzy nie pamiętam może gdyby ktoś mi pokazał zdjęciach),

Zapamiętywanie szczegółów z chwili, w której spotyka nas traumatyczna rzecz jest udowodnione i jak najbardziej prawdziwe. Nazywa się efektem lampy błyskowej. Jeżeli dotyka nas jakaś tragedia na tyle, że osobiście ją przeżywamy mózg automatycznie koduje obrazy z tamtego momentu. Dlatego pamiętamy między innymi co robiliśmy w momencie, kiedy dowiedzieliśmy się o katastrofie Smoleńskiej albo zamachu na WTC.

Ludzie czesto przypisuja sobie jakies nadnaturalne moce, jak np. Ty, twierdząc, że pamiętają twarze, ubrania, kolory, sprzed x lat. Niestety, niezwykle czesto okazuje się, że jednak nie pamiętają tak dobrze, jak im sie wydaje, że pamięc jest bardzo zawodna i lubi oszukiwać. Pamięć fotograficzna zresztą nie polega na tym, że przez 30 lat pamieta się kto, kiedy i jak był ubrany. W sytuacjach traumatycznych większość z nas zapamieta kazdy detal i typ pamięci w takich sytuacjach nie ma nic do rzeczy. To natomiast, że nikt nie skojarzył znalezionych zwłok z zaginionym ponad 30 lat wczesniej dzieckiem, jest oczywistą oczywistością. Nikt przy zdrowych zmysłach, widząc zwłoki zachowane w tak świetnym stanie nie postawiłby na to, że oto ma przed sobą trupa liczacego sobie przeszło 30 lat, więc to normalne, że Urlich nie skojarzył brata. Dodatkowo, dzieciak przecież nie miał prawie połowy twarzy. Raczej stanawiano by na ich stylizację na lata 80, na jakiś fetysz mordercy itp. No chyba tylko ktoś, kto każdego dnia podrózowałby sobie po wymiarach mogły z marszu skojarzyć zwłoki z zaginionym trzy dekady wczesniej dzieciakiem, ale to w realnym swiecie raczej się nie zdarza.

Nie sądzę, by miała nadnaturalne moce, ale jeśli tak uważasz, to trudno. Dla mnie nie ma niczego niezwykłego w tym, że pamięta się dokładnie szczegóły sprzed wielu lat. Zapachy, dźwięki, kolory, kształty. A już twarze? Chyba ktoś, kto tego nie pamięta jest w jakiś sposób upośledzony.

Sądzę, że nie masz zbytniej wiedzy na temat tego, jak funkcjonuje pamięć, stąd Twoje święte przekonanie o doskonałości Twej pamięci. Nasz mózg uwielbia bawić się nami w kotka i myszkę, szczególnie jesli chodzi o nasza pamięć. Ludzie czasaem są święcie przekonani, że pamietają doskonale jakieś wydarzenie, że pamiętają swój udział w nim, a tymczasem okazuje się, że o tym wydarzeiu jedynie czytali, bądź usłyszeli o nim od kogoś, tak ich zafrapowało, że mózg, sprawił im psikusa i wmówił im, że byli, widzieli, uczesniczyli. To wcale nie sa rzadkie przypadki, a ludzie ci daliby sobie ręce poobcinać za to, że było tak, jak to zapamiętali. Jak możesz zweryfikować swoją wiedzę na temat tego, jak w przeszłosci wyglądali Twoi siotra, brat, przyjaciele? Możesz co najwyżej zweryfikować to z ich zdjęciami, ktore na przestrzeni lat oglądasz, oglądalaś, bądź zapamietałaś jakieś wydarzenie, ktore było wyjątkowo miłe lub traumatyczne. Prawdopodobnie pamiętamy jedynie wrażenia i uczucia. Ja też mogę powiedzieć jak wyglądały moje siostry w dziecinstwie, ale wygląd kazdej z nich kojarzy mi się ze zdjeciami z rodzinnego albumu. I tak je widzę. Ale to nie dowodzi mojej wyjątkowej pamięci, a jedynie tego, ze widok tych zdjęc, nawet raz na dwa lata ją utrwala. Gdybym nie miała kontaktu z ich fotografiami moglabym zapomnieć. Doradzam mniej buty, wiecej wiedzy.

Dobra, pochwaliłaś się swoją fenomenalną pamięcią i brakiem upośledzenia , forum przyswoiło i wystarczy.
Wróćmy jednak do serialu.

Nie ma to jak odgrzać stare kotlety sprzed 3 lat i zbulwersować się przy tym :D Lodu na głowę proponuję Grażynko.

Wydaje mi się, że jakbym spotkała teraz 10letnia dziewczynkę, która byłaby łudząco podobna do mojej siostry w tym wieku to bym nie zwróciła na to uwagi, co z tego, że ma zdjęcia z tamtego czasu, to było x lat temu, stąd popieram Twoja wypowiedź. Z resztą po 30 latach ciało nie zachowuje takiego wyglądu. Jeszcze ten miał spalone cześć twarzy. To że miał bluzę jaka wyprodukowano w wielu egzemplarzach nie świadczy od razu, że się przeniósł w czasie.

Jeśli ten brat nie ma prawie połowy twarzy to chyba nawet bardzo wiarygodne, że nikt go nie poznaje nawet rodzony brat.

No jego ojciec go rozpoznał mało tego jakiś postronny koleś też go od razu rozpoznał i dzwonił po niego

1. Urlich zobaczył ciało Madsa w wyjątkowych okolicznościach. Był przekonany, że właśnie znalazł ciało swego syna, więc wierzę w 100% (jako że też jestem rodzicem), że w tym konkretnym momencie liczyło się dla niego tylko to, że to nie jest Mikkel. Poza tym Mads nie miał pół twarzy.
2. Peter Doppler (mąż policjantki) zobaczył ciało Madsa również w wyjątkowych okolicznościach. W tak wyjątkowych, że mógł założyć, że właśnie wydarzyło się coś odjechanego i nieprawdopodobnego. Poza tym, znalazł legitymację szkolną Madsa. Tak oto domyślił się tożsamości chłopca.
3. Tronte Nielsen (ojciec Urlicha) wiedział, po co przyjeżdża, bo Peter do niego zadzwonił i mówił, że chodzi o Madsa. Dlatego go rozpoznał.

Jest jeszcze jedna niescislosc ale moze to mi sie cos nie zgadza. Matka Jonasa poznala Mikkela w szkole w latach 80. A pozniej w terazniejszosci nie rozpoznala go jako syna goscia z ktorym miala romans ( Ulricha) a przeciez wygladali identycznie. Nie da sie nawet po 33 latach zapomniec jak ktos wygladal jako dziecko, tym bardziej jesli widuje sie ta osobe czesto i nalezy do grona znajomych. Ale serial kozacki

Prędzej bym pomyślała na jej miejscu, że maz mial romans z żoną Urlicha i jest ojcem tego Mikkela, niż że stało się coś innego :)

Myślę, że nikt normalny nie pomysli: o zwłoki chłopca, sekcja wskazuje że nie żyje od paru godzin. To pewnie ten chłopak co zaginął 33 lata temu.... ludzie, przeciez bohaterowie w serialu nie wiedzieli od początku że możliwe są podróże w czasie !

Ogarnięcie wszystkich zależności przeszłość-przyszłość-teraźniejszość rzeczywiście bardzo dobre. Dla mnie oprócz sprawy z Madsem mam na razie tylko jedno zastrzeżenie - SPOILER - to, że nikt nie zauważył podobieństwa Michaela z 1986 z Mikkelem z 2019. Ok, dzieli ich 33 lata, ale wszystko dzieje się w małym miasteczku, wszyscy bohaterowie się znają, chodzą do tej samej szkoły w której w gablotkach są szkolne zdjęcia z 1986 roku.

to samo pomyślałam, np dlaczego Hana nie powiedziała na widok Mikkela " ooo Mikkel wygląda identycznie jak Michael jak był w jego wieku" ... po za tym serial wymiata.