Zgadzam się, jednak wszystko takie muzealne i uporządkowane, jakby aktorzy i ekipa bali się czegokolwiek dotknąć.
A kostiumy to jakaś tragiczna pomyłka. Mamy rok 1888, Wicio w stylówce z 1830, mamcia w pluszach i z półgołym biustem na wsi od rana, dorosła panna z rozpuszczonymi włosami jak jakaś dziwożona...

P.S. Wystrojeni chłopi tylko jedzą i tańczą, a panowie biedę klepią. Nie dziwota, że nieszczęsny Paweł Czertwan zaharował się na śmierć.

I do tego to wykwintne przyjęcie za miliony odbywające się niemal na podjeździe przed dworem.

A na plebanii wisi obraz św. Teresy z Lisieux, która zmarła 8 lat po wydaniu powieści.