Może poprzesz swoją wypowiedź stosownymi argumentami, ponieważ ja nie czytałem książki i chciałbym wiedzieć w jaki sposób została ona zniszczona, a raczej zbezczeszczona przez ten film?

Książka jest efektownie (w wartwie fabuły i ilustracji) poprowadzoną opowieścią w klimacie podóży XIX-wiecznych. Taka jest dwójka bohaterów - ojciec i syn, którzy pojawili się niczym vernowscy zbiegowie na bezludnej wyspie - stracili wszystko, nie mogą wrócić i muszą poznać nowe otoczenie.
Tak pięknej, nastrojowej książki nie można uwspółcześniać czy roibć z niej "Zaginionego świata". To nieprzekładalny rodzaj literatury. Lepiej ma się "Władca pierśceni".
Widziałem tylko zwiastun i przyznaję się do tego. Gdy jednak widzę świat oddarty z magii, dziwnej swoistości, pozbawiony prawdziwej siły, fascynacji naturą przeszłą już, nie mogę przemierzać głębiej ruin przestrzeni Gurneya, która była mi przez całe dzieciństwo podporą w wyobraźni. To dzięki tej książce poznałem moc wyobraźni. Myślę o świecie pełnym zachwycających szczegółów. Detali, które się dostrzega po wielu próbach. O historii otwartej, prowokującej do rozwijania ją we wszelkie strony.
Wiem, że to brzmi dziwnie. Nie umiem dokładnie pisać o czymś bedącym dla mnie sacrum. Widzisz - tej książki nie badałem pod względem tego, jak wpłynęła na moje życie. Wiem jednak, że wciąż oddziaływuje na mnie tak samo. Hipnotyzuje, zniewala swoistym urokiem...

Serialu jeszcze nie widziałem.
Ale książka jest po prostu boska ;)
To również moje dzieciństwo ;))