Lekarz (oglądając zdjęcie rentgenowskie): Według mnie to jest wełniak Hauptmanna. Trzeba będzie jeszcze zrobić stetoskopię lewego wsierdzia i prawego osierdzia.
Lekarka: Myślisz?
Lekarz: Taaa. Zrobimy też apropagię czaszki. No, chyba, że wystąpią wyraźne symptomy zespołu Eichelbergera.
Lekarka: Ja bym jeszcze, tak na wszelki wypadek, zrobiła kontrast pęcherzyka rdzeniowego osierdzia… Wyłącznie żeby zminimalizować ryzyko rozwoju ewentualnego zespołu Tottenkopffa-Blumentfelda.
Dr Ziętara (dotąd siedzący pod ścianą, wstając i podchodząc o lasce): Kto ci dał dyplom, laleczko?
Lekarka: Robiłam specjalizację u doktora Cząstkiewicza.
Dr Ziętara: Cząstkiewicz to kretyn!
Lekarz: Doktorze Zębala, może pan… pan sobie daruje te, te złośliwości. Tu chodzi o życie pacjentki.
Dr Zębala: To dlaczego chcecie ją uśmiercić? (wyrywa Lekarzowi z rąk zdjęcie rentgenowskie, które Lekarz dotąd oglądał do góry nogami i odwraca je)
Lekarka: Jak to?
Dr Zębala: Tak to. Uważam, że tutaj wełniak Hauptmanna nie ma miejsca i stetoskopia wsierdzia i podsierdzia nic nam nie pokaże.
Lekarz: Dlaczego pan tak uważa?
Dr Zębala: Dlatego tak uważam, ponieważ uważam, że mamy do czynienia z pierwszymi symptomami pierwszej fazy prążkowicy Pullmana. A tutaj zespół Tottenkopffa-Blumenfelda – nie może mieć miejsca.
Lekarka: Ale na jakiej podstawie wyciąga pan takie wnioski?
Dr Zębala: He, he! Proszę zobaczyć tutaj: tu wyraźnie się zarysowuje puchlina podsierdzia. Tylko że zdjęcie jest prześwietlone i zbyt jasny kontrast wprowadził was w błąd. Reasumując: baba jest po prostu w ciąży. (oddala się o lasce)
Lekarka (do Lekarza): Miał pan rację, on jest niesamowity.

-------------------------------------------------------------------------------- ----- ---------------------------------------------

Lekarka (doganiając dr. Zębalę na korytarzu): Doktorze Zębala, doktorze Zębala, pan jest… niesamowity.

-------------------------------------------------------------------------------- ---------- ---------------------------------------------

Lekarka (doganiając dr. Zębalę na korytarzu): Doktorze Zębala, doktorze Zębala, nawet pan nie wie jak my się wszyscy cieszymy, że pan wrócił. Cały szpital za panem tęsknił. A ja najbardziej. A czy, czy mógłby pan powiedzieć – ale tylko mnie – gdzie pan tak naprawdę był jak pana nie było?
Dr Zębala: (po chwili) W Rzeszowie. (oddala się o lasce)