„Foodie Love” to historia relacji dwójki millennialsów wywodzących się z zachodnioeuropejskiej klasy średniej czy może trafniej — posługując się kategoriami Davida Goodharta — dwojga „anywheres” tym razem pozbawionych już jakichkolwiek ograniczeń geograficznych. W końcu jest tu i Hiszpanii i Francja i Japonia. Łączy ich — co jest symptomatyczne dla późnej nowoczesności — aplikacja. Taka specjalna dedykowana tym którzy lubią jeść. Na początku oboje wydają się dość podobni. Jednakowo snobistyczni, mają podobne gusta literackie i filmowe. Ostatecznie tym, co ich łączy okazuje się jedynie ich wspólne zgubienie, niezdecydowanie, strach. Każdy odcinek to nieco inna opowieść. Inna restauracja, inna hipsterska kawiarnia, inny napój alkoholowy. Każdy następny epizod to kolejny etap transgresji tej z początku niewinnej znajomości. Jest tu wiele scen bardzo intymnych, przez co wyraźnie realistycznych. Leniwie spędzona niedziela, wspólny — udany lub nie — wyjazd za granicę. Wszystko to utrzymane w bardzo łagodnej — może nawet relaksującej — narracji zakończonej dość niespodziewanie — choć liczne retrospekcje są dość subtelnym, aczkolwiek dobrym jego dopełnieniem — uświadomieniem i upublicznieniem tego, co wcześniej zostało brutalnie wyparte. To serial po części o jedzeniu, ale również a może nawet przede wszystkim — o marzeniach — bo nie realiach — wspomnianych już millennialsów. Nie realiach, bo i on i ona to zamożni mieszkańcy nawet nie wielkich metropolii, ale lotnisk pozbawili granic i geograficznych i socjoekonomicznych. „Foodie Love” to również triumf formy. Bardzo udane zdjęcia będące owocem pracy czterech różnych operatorów i operatorek współgrają ze wspaniale wyselekcjonowaną muzyką, tworząc naprawdę filmowy klimat.