Choć oba seriale łączy Nowy Jork lat 70. XX wieku i muzyczna tematyka, to można dostrzec, że to jednak dwie różne ligi. "Vinyl" to taka koronkowa, serialowa robota, nad którą chuchał i dmuchał sam mistrz Scorsese, natomiast w "The get down" (niestety) bardzo wyraźne swoje autorskie piętno odcisnął Baz Luhrmann jako współtwórca tego przedsięwzięcia, ze swoim upodobaniem do trawestowania szekspirowskiej historii Romea i Julii, narracyjnego rozmachu i rozbuchania ocierającego się nieraz niebezpiecznie o kicz i tani sentymentalizm. W związku z tym, minusem jest dość przewidywalna fabuła, enta wersja motywu "from ziroł tu hiroł", komputerowo wygenerowane krajobrazy zrujnowanego Bronxu dość blado wypadają przy archiwalnych wstawkach. Bohaterowie - ujmują czasem naiwnością i sztubactwem, ale na wyżyny aktorstwa rzadko kto się porywa. Serial ma wszelkie predyspozycje do bycia parodio- i karykaturogennym:)

"Vinyl" zaskakiwał, do końca nie wiadomo było jak potoczą się poszczególne wątki i co twórcy zaserwują nam w grande finale. W "The get down" fabuła bazuje na znanych schematach, a to w erze serialowego boomu brzmi jak potwarz, ale jednocześnie trzeba oddać, że jest kopalnią wiedzy o historii Nowego Jorku i próbą (ok, może i karkołomną, ale jednak docenimy starania, dość kosztowne zresztą :) rekonstrukcji jednego z najważniejszych okresów we współczesnej kulturze. Kluczowa jest tu również kwestia w jaki target celowało HBO i Netflix - przekłada się to na jakość obu seriali jak i jego dalsze losy ("Vinyl" skasowany, "TGD" kontynuowany).

A i jeszcze te nachalne pokazywanie WTC w każdym odcinku.. Tak, tak - znamy i pamiętamy [*]