Boże, jak my potrzebujemy takich seriali. Wyśmiewających wszystko, kpiących z każdego i obrażających co popadnie. To jest klucz do radzenia sobie ze światem – wtedy jego dziwne odmęty nie krępują tak bardzo.

Serial jest głupiutki i w tym jego moc – wydawało mi się, że wszyscy kumają czaczę. Tak mi się wydawało, dopóki nie przeczytałam kilku nadąsanych komentarzy na Rotten Tomatoes i pisanych jedną ręką recenzji na Tumblrze. Wtedy się okazało, że nie, nie wszyscy rozumieją; ba – większość widzów czuje się oszukana, obrażona i tupie nóżką domagając się kasacji serii.

Bo liczyli na smutną dramę o grubej dziewczynie, która mimo przeciwności losu (za którą to przeciwność powszechnie uznaje się otyłość) radzi sobie ze społeczną presją bycia szczupłą; chcieli jakiejś inspirującej i płaczliwej opowieści o szczęśliwym życiu z nadwagą, byciu popularnym w szkole z nadwagą, posiadaniu ładnych chłopców i odważnego, nonkonformistycznego podążania meandrami świata bez zatracania poczucia własnej wartości. Bo liczy się wnętrze i świadomość ciała.

Więc twórcy „Insatiable” zrobili wszystkim psikusa godnego prima aprilis. Bo napisali historię o otyłej dziewczynie, która w wyniku wypadku równie głupiego, jak cała seria, schudła. I teraz chce się mścić na wszystkich małych dupkach, którzy uprzykrzali jej życie wytykając ją palcami na licealnych korytarzach. I żeby to zrobić startuje w konkursach piękności.

To serial, który wymyka się wszelkim standardom – taki mindfck może kiedyś w historii świata był, ale ja go nie doświadczyłam. Scenarzyści poszli na całość, pojechali po bandzie, zafundowali jazdę bez trzymanki, nakarmili dobrym nastrojem i negatywnym podejściem do ludzi.

Jest tutaj wszystko: krypto gej, konkursy piękności, alkoholizm, otwarte związki, problemy z rodzicami, ze zdrowiem, opętania i egzorcyzmy. Znalazło się też miejsce na walkę w konkursie Miss Magic Jesus o koronę cierniową, a pomiędzy śpiewaniem „sweet, sweet Jesus inside me, deep, deep inside me” i mną nagle pałającą sympatią do Alyssy Milano, której od „Czarodziejek” szczerze nie znosiłam, jest też bitka na samochodzie obłożonym parówkami, która kończy się upadkiem z wysokości – w imię parówkowej korony.

Największym problemem z krytyką jest według mnie trudność z niebraniem rzeczy na poważnie. Bo to zdolność, nad którą trzeba pracować i zanim mogłam się w pełni cieszyć takim porąbanym serialem, tak nieznośnym, że aż świetnym, sama stoczyłam ze sobą kilka walk.

Trochę mniejszym problemem, ale też sporym, jest fakt, że „Insatiable” jest o złych ludziach, którzy podejmują złe decyzje i niewiele ich usprawiedliwia. Jeśli ktoś się spodziewa narracji: piękne wnętrze, brzydkie zewnętrze, to powinien zmienić oczekiwania na: jakiekolwiek zewnętrze, na pewno brzydkie wnętrze.

Rozumiem, że nie wszyscy są gotowi na krzywe zwierciadło do kwadratu. I to jest okej, każdy ma inną tolerancję. Ale krytykowanie tego serialu za to, że nie jest dramatem, tylko wyrąbaną w kosmos satyrą – staph it there.