Co do poradni psychiatrycznej, to kompletnie nierealistyczne było to, że F4 doprowadzili chłopaka do próby samobójczej, a w szkole nic się nie zmieniło, dzieciaki dalej były strasznie dręczone (motyw jak jacyś idioci rozwijają łańcuch żeby przewrócić rower Jandi w ogóle powinien się zakończyć kryminałem, przecież to szalenie niebezpieczne), nie pojawiły się żadne kontrole, pomoc psychologiczna, jakiekolwiek próby rozwiązania problemu z dręczeniem w szkole.

Zachowanie matki Joonpyo też koszmarnie przerysowane - wyburzenie budynku, w którym ktoś mieszka (nie znam się na koreańskim prawie, ale trudno mi wyobrazić sobie, że można ot tak przeprowadzić sobie coś takiego z dnia na dzień, bez wcześniejszego legalnego załatwienia eksmisji lokatorów), zero refleksji, kiedy dziadek Jihoo omal nie umarł przez jej intrygi, nie wspominając o traktowaniu własnych dzieci jak przedmiotów, przez lata, byle tylko zwiększyć znaczenie firmy - tu nawet nie było tego powszechnego motywu, że robiła to, żeby im zapewnić szczęście (oczywiście według jej prywatnego rozumienia szczęścia), ale nie, ona nawet nie udawała, że robi to ich dobra, zawsze jasne było, że dzieci liczą się tylko jako atuty, które może wykorzystać dla firmy - a potem cyk, i w samej końcówce nagle widzimy, jak ta wiedźma bez sumienia zmieniła się w troskliwą żonkę.

Sam główny bohater też niezły - znęca się nad innymi, porywa dziewczynę, która mu się podoba (z chloroformem, po czym dziewczyna odzyskuje przytomność na stole w spa, gdzie nagiej i nieprzytomnej robią masaż - jak można w ogóle przedstawiać coś takiego jako romantyczne?), jego matka niszczy dziewczynę, którą on podobno kocha, w końcu z tego powodu zaczyna też krzywdzić ich wspólnych przyjaciół i ich rodziny - a jednak on ani razu nawet nie próbuje naprawdę jej się przeciwstawić. Ot, płynie sobie z prądem, pozwala siebie i innych traktować w niedopuszczalny sposób, ale nie robi niczego, żeby to zmienić, nie podejmuje żadnej walki.